Mijn sportjaar in 1 minuut

Zie de compilatie van Strava.

Urbantrail run Utrecht

Ondanks dat ik weinig meld op mijn blog zit ik niet stil hoor. Mijn Strava volgers weten wel beter. Echter het ontbreekt me aan de tijd en vooral inspiratie om van elke training, toertocht of loopje een verslag op mijn blog te plaatsen. Sorry.

Maar op 2e Paas heb ik samen met zus Kitty meegedaan aan de Urbantrail in Utrecht. Dit was zo’n bijzonder hardloopevenement dat ik hier toch iets over wil melden.

Een maand of wat eerder las ik in de nieuwsbrief van onze personeelsvereniging dat we via KPN deel konden nemen aan de Urbantrail in Utrecht. Leuk, maar wat is een Urbantrail eigenlijk, vroeg ik me af.

Een Urban Trail ® is een hardloopevenement, maar dan anders. Bij het concept van de Urban Trail draait het om de unieke ervaring van het stedelijke parcours. Er is geen wedstrijdelement en daarom ook geen wedstrijd uitslag. Er ligt een parcours dat de lopers leidt langs en zelfs door, unieke stedelijke locaties, gebouwen en monumenten. Het parcours is ongeveer 10-12 km door de binnenstad van Utrecht.

Direct mijn zussen geïnformeerd en zo stonden Kitty en ik dus op 2e Paas op het St. Jansplein in Utrecht klaar voor onze Urbantrail.

17 objecten/gebouwen zouden we passeren tijdens onze 10 kilometer loop door de binnenstad van Utrecht. Direct na de start, we werden in “waves” gestart met ongeveer 20 man tegelijk zodat je niet te veel moest wachten bij een passage van een gebouw met krappe trap oid., gaf Kitty aan dat ik mijn eigen tempo moest gaan lopen en niet op haar hoefde te wachten.

Het eerste gebouw waar we echt dwars doorheen liepen was de Stadsschouwburg. Via de trappen liep je omhoog, waar je een zaal in ging en langs de stoelen, het gangpad naar beneden koos en zo aan de andere kant de zaal verliet. Via wat trappen en de artiestenfoyer kwamen we weer buiten. Op naar het volgende gebouw, de Sonnenborg. Een “bolwerk” en publiekssterrenwacht / museum, waar je zelf niet zo snel naar binnen loopt. Via een krappe trap kwam je boven, terwijl er in de hal een violist het muzikaal wat op leukte, verliet je het gebouw op de stadswal.

Zo liepen we dus letterlijk dwars door de Utrechtse binnenstad. Door de Bibliotheek, door de “Rechtbank” en het stadhuis. In de Domkerk, een rondje om het altaar, al moest je daar uit eerbied stapvoets lopen.

Later volgde nog de Vredenburg fietsenstalling, met een trap naar beneden en via de hellingbaan weer omhoog. Toeristen en andere fietsers keken wel vreemd naar al die hardlopende mensen dwars door hun fietsenstalling. Verder over het Nijntje-plein en dwars door de Irish-pub. Ook een Guinness, of slaan we die nog maar even over?

Het laatste gebouw, was “de Lik”, de voormalige gevangenis van Utrecht. Door het celblock, over de galerij waar de bewakers liepen, even een blik in 1 van de cellen werpen, naar beneden de luchtplaats op, over het basketbalveld en via de werkplaats weer naar buiten. Geweldig.

Buiten kwam Kitty er net aan lopen. Dus even met haar mee naar binnen om wat actie foto’s te kunnen nemen. Daarna de laatste kilometer naar de finish. Een eindsprint zat er helaas niet meer in. Mijn linkerknie vond al die trappen op en af niet zo heel fijn en begon aardig te protsteren. Maar uitgelopen heb ik het wel.

Een super ervaring. Een evenement wat hoog op mijn lijstje komt te staan.

Urbanrun op Strava: https://www.strava.com/activities/945839819

Nieuwe uitdaging gevonden.

Sinds November 2016 ben ik begonnen met hardlopen!

Ja val niet van je stoel, ik, Peter, hardcore biker met hardloopschoenen aan?
Het klinkt inderdaad wat vreemd, en het is ook uit frustratie geboren. Ik kwam een keer na een rot dag laat uit het werk en moest gewoon iets doen. SPORTEN ! Maar om in het donker op de (race)fiets te stappen met een gloeiende spijker als verlichting vond ik geen goed idee. Dan maar de sportschoenen aan en een rondje door de polder rennen. Het rondje dat ik voor ogen had bleek later 5 km lang, en het rennen ging eigenlijk wel goed. De basisconditie is er wel, daar lag het niet aan. Maar weer thuis, bleek de trap naar boven toch wel een groot obstakel te zijn geworden. De stramme bovenbeen- en kuitspieren wilde zich daar niet meer aan wagen. De volgende morgen kwam ik ook nauwelijks uit bed. En ik dacht dat je tijdens het fietsen ook je beenspieren gebruikte. Blijkbaar hele andere dus.

Maar na stug volhouden, door elke week naast mijn rondjes op de fiets en op de spinner in de sportschool, ook gewoon een rondje hard te lopen verdween die spierpijn.
Toen ik tijdens een familie etentje vertelde dat ik nu ook aan het hardlopen was, daagde zus K. me uit om mee te doen met de “Groet uit Schoorl” run op 12 februari. 10 km !! Gelukkig had ik nog even tijd om het aantal kilometers van mijn trainingsrondje langzaam uit te bouwen naar de dubbele afstand.

Inmiddels is het 1 maart en heb ik samen met mijn beide zussen fantastisch gelopen door de witte duinen van Schoorl. Mijn tijd was 51:58 over 10 km, dus gelijk een stevig PR waar ik me zelf aan op kan trekken.

Ook de volgende hardloop uitdaging is al gepland. Urban run door Utrecht op 17 April (2e Paas).
Schoenen kunnen dus nog niet de wilgen in…

PS ik blijf OOK fietsen hoor.

29-7 Raschbergrunde

Vandaag al weer de laatste dag MTB-en in Oostenrijk met Onyva.org. Times flies when you’re having fun. Voor vandaag had Jur ook weer een mooie tocht gepland. 1600 hm over zo’n 55 km waarvan een zeer pittige lange klim en een spectaculaire technische afdaling als besluit.

Om klokslag half tien vertrokken we, helaas met 2 man minder want Kees en Giedo zaten al in de auto op weg naar Nederland in verband met andere verplichtingen. Jammer jongens, leuke tijd samen gehad, het was gezellig.

Dus met z’n drieen begonnen we aan de eerste klim naar zo’n 1000 meter hoogte, waarbij de ketting af en toe helemaal naar links moest zo steil liep de weg op. Na de klim konden we onze opgedane kennis in het bike park in de praktijk brengen op een rotsige downhill track, die verderop over ging in een modderige boomwortel afdaling. Peter R. onderzocht hier nog even de Oostenrijkse modder. Ja die is ook vet en vies, om daarna bij Blaa Alm te stoppen voor een kop koffie met Torte.

Hierna volgde de afdaling die we op dag 1 ook gedaan hadden om daarna de bordjes Raschbergrunde weer te volgen. Volgens de bordjes moesten we een 180 graden bocht maken en dan langs een riviertje begon de Rettenbach beklimming. Echter het pad was afgezet. “Achtung !! Lebensgefahr durch Sturmschaden. Begehen und Befahren strengstens verboten!”

Ik vroeg aan Jur of er een alternatieve route was. “Ja via Bad Ischl maar dat is geen optie.” Verder op zagen we al wat opgewaaide bomen en rotsblokken op het pad liggen maar volgens Jur en Peter zou dat maar een klein stukje zijn. En inderdaad, na een paar honderd meter met de fiets op je nek over en onder boomstammen door en over rotsblokken heen springen konden we weer gewoon verder fietsen. Omhoog de berg op. Maar dan zie je pas wat het kan spoken in de bergen tijdens een onweersbuitje.

De weg liep steil en moeizaam omhoog, ook hier was het schakelen tussen klein, kleiner en kleinste verzetje, om uit eindelijk op 1406 meter boven NAP te komen Wel een mooi uitzicht hier hoor.

Peter zag op een bergtop in de buurt een Hütte voor een kopje koffie maar dat bleek een luchtspiegeling of zo iets te zijn, want waar we ook zochten geen hut met koffie en gebak te vinden.

Dan maar dalen, we komen vast nog wel langs een of andere koffietent. De afdaling liep zo mooi dat het zonde was om te stoppen bij de koffietent die we passeerde. Thuis in het hotel wacht Andrea met een schaal vol heerlijkheden ons op vertelde Jur ons. Dus remmen los en gaan.

Nu kwamen we op een technisch afdaling te recht. Jur had ons al lekker gemaakt. Met de vingers op de remmen over de rotsblokken en natte boomwortels heen sturen. Geweldig mooi dit. Daar heb je wel een paar klim zweet druppels en stramme benen voor over.

Om 3 uur waren we terug bij het hotel en konden we aanvallen op het koud buffet. Dit smaakte extra lekker omdat de lunch er bij ingeschoten was vandaag.

Jur en Peter, reuze bedankt voor deze afgelopen week mountainbiken. Een geweldige ervaring die ik niet snel zal vergeten.

28-7 Plassenrunde

Jur had vandaag een mooie ronde op het programma staan. Naar Hallstatt en dan omhoog de berg op naar zo’n 1500 meter. Het zou zo’n 10 km klimmen worden om 1000 hoogte meters te over bruggen. 10% gemiddeld toch? Nou het werd zeker 13% want het was iets korter, met een aantal vlakke stukken er in. De laatste kilometer tot de top werd het nog steiler. Dik boven de 15% klommen we om in de RossAlm een bakkie koffie te drinken. Een hele knusse berg hut met een alleraardigste waardin. Iedere gast moest op de foto en iets in het gastenboek schrijven. Natte shirts werden boven het fornuis te drogen gehangen en de dame kwam er gezellig bij zitten. Peter R. wilde wel blijven slapen maar helaas moesten we weer verder.

Regenjasjes over onze warme droge shirt en dalen naar 1300 meter toen konden de regenjasjes weer uit want we moesten weer klimmen. Nu naar 1450, niet ze veel maar wel weer redelijk steil.

Jur had al even in de RossAlm gevraagd hoe de vlag er voor hing. Dus of we een snelle technische afdaling aan konden of dat het verstandiger was om rustig de berg af te rijden. Iedereen was nog fris en fruitig dus het werd de snelle afdaling. Wel af en toe goed op letten in de bochten, want hard remmen op die kiezelpaden voor een haakse bocht valt niet mee. Maar alles ging goed. Af en toe stoppen om een foto van het uitzicht te nemen en uiteindelijk naar Gosau te rijden. Daarvandaan fietsten we via de weg terug naar het hotel.
Weer een prima tocht Jur.

27-7 Verrassingstocht van Garmin en Giedo

Vandaag stond er geen rit op het programma. Jur en Peter hadden een vrije dag ingepland en zouden gaan shoppen in een zeer grote fietsenwinkel net over de grens bij Salzburg.
Wij waren dus op zelf aangewezen om ons te vermaken. Giedo stelde voor om toch een klein rondje te gaan fietsen en liet zijn Garmin een surprise route verzinnen met zo veel mogelijk off road en zo’n 35 km. Nou dat hebben we geweten!

Het begon met een rustig stuk over de weg, maar daarna zouden we een bergpad op moeten. Een “local” vertelde ons dat dit pad niet meer bestond en dat het na enkele honderden meters zou stoppen. Geen nood, Giedo had al een ander paadje ontdekt op de Garmin, dus daar maar in. Na een paar kilometers zagen we links een groen breed pad omhoog gaan. “Als we dat volgen komen we zo bij de originele route”, dacht Giedo. Wij de skipiste (bleek later) op. Naar boven skiën is lastig, maar naar boven fietsen op zo’n groene piste ook. Het lijkt wel niet steil tot je probeert te fietsen. Jammer. Dat werd lopen. Nadat we een paar honderd meter gelopen hadden, konden we zowaar weer fietsen en kwamen op een normaal pad uit. Dat volgen en we zouden boven op de Katrin Alm komen waar ook een hut zou zijn voor een lekkere bak koffie.

De eerste kilometers gingen redelijk goed. Af en toe wel heel erg steil maar nog wel te fietsen. Tot we op een gegeven moment een bordje Katrin Alm links de bosjes in zagen staan. De sintelweg zou volgens Garmin ook dood lopen. Dus wij het pad tussen de bosjes in. Lopen want je kon er niet fietsen. Te veel rotsen, boomstronken, wortels en veel te steil. Nog maar 1 km en 150 hoogte meters (15% dus), lopen met de fiets in op je nek. Gekke werk. Ik heb besloten om ook nooit meer met Giedo en Kees te gaan fietsen ;-) Het laatste stukje was weer te fietsen. Een mooie single track naar de Katrin Alm hut. Niet naar links kijken want daar was letterlijk niets. Gewoon het pad volgen en zo kwamen we bij de hut. Koffie met een groot bord kaiserschmarrn om weer op krachten te komen.

Hierna vroegen we de waard hoe weer beneden te komen. Ja met de kabelbaan, maar dat was geen optie. Pad links was zwaar, maar over de ski piste vond hij ook niet slim, te steil volgens hem. Dan maar het pad links. Dat werd ook weer lopen met de fiets in de hand. Af en toe een metertje downhillen maar dat werd al snel te link. Uiteindelijk werd het minder steil en konden we fietsen en wat verder het sintelpad op sturen voor een snelle afdaling naar het dal.

Hier konden we over het asfalt terug naar het hotel of nog een klein lusje pakken. Ik zag dat we dan de zelfde lus zouden nemen die Peter R. en ik ook gisteren genomen hadden dus dat vertrouwde ik wel. Al wist Garmin op het einde van deze route nog wel een mooie afsteek. Eerst Giedo het pad laten verkennen en toen er zelf ook maar achteraan gestuurd. Dit was wel te doen, zodat we rond half vier weer terug waren bij het hotel.

Giedo en Garmin, bedankt!

26-7 Naar de speeltuin

Omdat het vanmorgen nog hard regende had Jur besloten om de technical clinic nu maar te geven. Met een fiets in de montagebeugel begon Jur uitleg te geven over het onderhoud van de mountainbike. Van het vervangen van een binnenband tot het afstellen van de achter derailleur. Alles kwam aan bot met heel veel handige tips en weetjes. Maar toen na anderhalf uur de zon toch begon te schijnen werden de mannen zenuwachtig. De tech clinic werd afgebroken en de fietsen uit het schuurtje gehaald. Morgen maakt Jur zijn technische praatje af. Nu eerst fietsen!

We zouden naar de bike arena gaan. Een zeer technisch bike park waar iedereen al zijn bike skills kon aan roepen. Maar waarschuwde Jur, laat je niet gek maken. Je rijd op een Crosscountry fiets en niet op een downhiller.

Een terechte waarschuwing want het parkoers was heel erg technisch. Af en toe gewoon maar even afgestapt of de “chicken run” genomen. We hoeven niet te breken deze vakantie.
Maar wel een super ervaring. Er valt nog een hoop te leren op de fiets!

Na de bike arena fietsen we naar Hallstatt waar we een broodje aten om vervolgens terug naar Bad Goisern te fietsen. Voor de liefhebbers stond er nog een klein tochtje op het programma, de Hochmuth ronde. Een leuke klim over het massief met geweldig uitzicht. Vader Kees en zoon Giedo hadden geen zin en Jur voelde zich niet lekker dus die gingen terug naar het hotel zodat Peter R. en ik nog even 25 kilometer in de pedalen gingen.

En inderdaad een erg mooi rondje. De klimmen niet te steil maar wel lekker lang. Rond 5 uur waren we weer terug bij het hotel waar we een traditionele Salzburger Nockerl geserveerd kregen. Lekker.

25-7 Ewige wand

Vandaag staat een klim naar de Ewige wand op het programma. Met andere woorden, heel veel klimmen voor een super mooi uitzicht. Jur heeft de route zo uitgestippeld dat we niet aan een stuk klimmen maar ook af en toe iets dalen om daarna weer verder te stijgen. Slim? Je kunt wel je benen even rust geven.

Afijn, we zijn nog maar zo’n tweeënhalve kilometer op pad, al wel een super mooie single track gehad, als midden in een klim mijn ketting breekt. Ik wilde iets lichter schakelen maar de ketting sloeg 2 kransjes over. Dus weer iets zwaarder proberen te zetten toen plots de ketting op de grond lag. Wat doen we? Geen kettingschakeltje mee. Ik heb als enige een 9 speed dus de 10 speed linkjes werken niet Dan maar terug naar het hotel? Of de ketting in korten? Met hulp van Giedo en zijn vader Kees de ketting ingekort zodat we toch weer verder konden. Maar na 3 kilometer slaat het noodlot opnieuw toe. Weer brak de ketting gewoon tijdens het trappen. We hadden het niet goed in elkaar gezet volgens Jur en nadat hij de bril opgezet heeft laat ie zien hoe vakkundig een ketting ingekort moet worden. Al met al mis ik nu 2 schakeltjes dus groot blad voor en groot blad achter kan ik niet meer schakelen, maar dat is toch al nooit een verstandige kettingloop.

Bij de Ewige Wand genieten we van het uitzicht en maken enkele foto’s om vervolgens nog een stuk hoger te klimmen naar een berg hut waar we een wel verdiende kop koffie met Apfelstrüdel scoren.

Nu is een flink stuk dalen over een rotsige singletrack om op het hoogste punt van vandaag, 1200 meter te komen. Maar voordat we aan de klim willen beginnen blijk ik mijn achterband lek gereden te hebben in de afdaling. Stootlek waarschijnlijk. Geen dorens of scheuren in de buitenband kunnen ontdekken. Hoeveel pech kan men hebben op 1 dag?

Na de band vervangen te hebben klimmen we het laatste stukje en als we van het uitzicht genieten horen we een donderklap. Snel klimmen we weer op de fiets maar de afdaling verloopt in de regen. Mede omdat ik te weinig lucht in de achterband gepompt heb dweilt mijn fiets over het natte asfalt van de afdaling, dus ik doe het rustig aan. Terug in Bad Goisern fietsen we nog even langs de fietsenmaker voor nieuwe remblokken en een 9-speed kettingschakeltje. Beter mee verlegen dan weer een stuk tussen de ketting uit te moeten halen. Om 3 uur zijn we dan weer bij het hotel waar we het “Biker Delight” bestellen. Een bord erg lekkere kaiserschmarrn om daarna nog even een uurtje aan de fiets te klussen.

24-7 Warming Up

De eerste MTB tocht wordt een vrij simpele zegt Jur. Een stukje langs het meer, en dan om het berg massief heen. Vandaag nog niet zo heel veel klimmen al zitten er toch 2 stukjes van 20% in.

De eerste klimmetjes gaan nog redelijk stroef. Een dag autorijden gaat toch om een of andere reden in je benen zitten.
Jur laat ons genieten van de omgeving en verteld an passant het programma voor de rest van de week. Ziet er allemaal leuk uit.
Onderweg steken we een keer op in een gemütlich dorpje en kopen broodjes voor de lunch. Ook rijden we langs de Bike Arena, de speeltuin voor ons fietsers waar we ons dinsdag gaan vermaken.

Na 68 km en 900 hoogte meters zijn we rond half 3 weer terug bij het hotel waar ik even later een duik neem in het verkoelende zwembad, om daarna met een gele rakker en een goed boek van de zon te genieten. Want het blijft toch vakantie hoor.

MTB in Bad Goisern, Oostenrijk

23-7 Om 4 uur ging de wekker en na de laatste spullen gepakt te hebben stap ik in de auto voor een redelijk voorspoedige reis naar Oostenrijk. Om de ergiste files te mijden Nürnberg en Passau. Een goede keuze hoor ik later want via München deed men er anderhalf uur langer over. Om kwart voor 5 kom ik aan bij Landeshotel Agatha Wirt in Bad Goisern, in Salzkammergut.

Jur en Peter, de begeleiders van Onyva zijn er dan al en op de tv zie ik net hoe Bouke Mollema een laatste moedige poging onderneemt om de verloren tijd van vrijdag goed te maken. Helaas geen succes voor Bouke.

Nach Hahnenklee (dag 3)

Zaterdag hadden Marcel en René een route van rond de140 km bedacht. Het zou een vrij vlakke route worden voor zo ver mogelijk in de Harz. Maar er waren geen speciale klimmen opgenomen. We moesten volgens de route kaart over 2 heuveltjes…

Maar dat werd toch even anders. Ook al waren het maar 2 officiële klimmetjes de weg in de Harz loopt altijd glooiend.

In Braunlage was de Garmin van Marcel even het spoor kwijt en zou Google Maps de uitkomst moeten bieden. De weg naar de juiste route, de B4 richting Konigskrug, liep via een steile weg naar een bospad, en kruiste ons daar met een viaduct. Omdat het volgens Marcel de juiste weg zou zijn klommen we het talud op met de fietsen op onze rug. Helaas bleek boven dat dit een autoweg was en de automobilisten en motoren hier geen snelheidslimiet leken te kennen. Om daar nou met je racefiets tussen te rijden leek ons een goed idee dus terug naar Braunlage om een andere weg te zoeken.

Die was er wel en via Konigskrug klommen we naar de top van de Sonnenberg waar we donderdag ook al waren maar dan vanaf de andere kant. Nu dalen en verder naar Dammhaus en Clausthal. Tijdens de afdaling bleek dat mijn freewheel defect was geraakt. Ik kon mijn trappers niet meer stil houden. Ik had een soort “fixie” , een doortrapper. Berg op niet zo lastig maar berg af wel. Je moet blijven trappen waardoor je steegs sneller gaat, ook al kunnen je benen het tempo in het grootste verzet niet bij houden. Dus het werd meetrappen met de rem er op. Dus met kramp in de vingers en benen kwam ik beneden aan waar we onze weg konden vervolgen.

We vervolgde onze route via Sibernaal, Wildermann naar Lautenthal waar we de klim naar Hanhenklee voltooide.

We reden langs een mooi, groot stuwmeer naar Altenau waar we de klim begonnen naar Torhaus. Hier dronken we nog een lekker bakkie koffie of een verfrissende cola om vervolgens de laatste etappe naar huis te beginnen.

Aangezien we ’s avonds wilde barbecueën stelde ik voor om 2 man bij de supermarkt in Elbingerode te laten stoppen voor wat vlees en overige zaken. Ik zou door fietsen en met de auto terug naar de supermarkt rijden zodat we voor sluitingstijd de bbq boodschappen binnen hadden.

Benno en Marcel offerde zich op en deden de inkopen, zodat Kees later de Boretti aan kon steken en het vlees dicht kon schroeien. Een mooie en smakelijke afsluiting van ons fietsweekje.

De route op Strava

Over de Brocken (dag 2)

De volgende ochtend wordt ik vroeg gewekt door de geur van verse koffie. Opstaan voor een stevig ontbijt en dan springen we op de fiets voor een rit naar het dak van de tour. De top van “de Brocken” op 1125 meter. We trappen ons los naar Elend maar moeten daar toch stoppen. René heeft mechanische problemen.

De achter derailleur werkt niet naar behoren. De ketting wil niet op de laatste paar kransjes en die heb je hier juist wel nodig. Na wat gepruts van Marcel en Benno lijkt alles goed en starten we onze beklimming We kruisen voor de eerste maal het smalspoor richting top waar onze weg pijnlijk stijl om hoog schiet. Dat stil staan doet de beenspieren geen goed en met “liters” melkzuur in de benen kom ik bij een te splitsing waar de weg wat vlakker wordt en even later zelfs iets daalt. Ga ik wel goed? Ik besluit te wachten en 1 voor 1 komen ook de overige fietsgroep leden aan. Behalve Rene. Hij is op de eerste klim gestopt, omgedraaid om vervolgens zelf zijn derailleur af te stellen. Als hij eindelijk zich bij ons aansluit kan de beklimming van de Brocken echt starten.

Na de slagboom die het auto verkeer moet tegen houden rijden we de berg op. Een club Denen die ook op de parkeerplaats gestopt was en eerder aan de beklimming begon haal ik 1 voor 1 in. Klimmers van diverse pluimage dus, net als ons clubje.

Als iedereen van onze fietsgroep boven is verruilen we de winderige top voor de Oost-Duitse kantine waar we een heerlijke Schnitzel verorberen om vervolgens de Brocken weer af te dalen en de rest van het rondje dat Marcel uitgezet heeft te fietsen.

We rijden naar Wernigerode, een mooi oud stadje met een heus slot op een berg wat waakt over de stad. Benno wil, nadat we eerst op het plein in het dorp een koffie of cola gedronken hebben, het steile pad op naar het slot. En na de beenspieren extra gepijnigd te hebben staan we boven bij het slot en hebben mooi uitzicht over de stad. Het was wel de moeite waard.

Maar daarna maken we ons rondje af en via Heimburg en nog wat klimmetjes af en komen rond vijf uur terug bij ons huis. Om vervolgens ’s avonds lekker uit eten te gaan in Elbingerode.

Het rondje volgens Strava

Im Harz (dag 1)

Het jaarlijkse fietsgroep “uitje” ging dit jaar naar de Harz , midden in Duitsland. In het voormalige Oost Duitsland, net over de grens in een prachtig mooi groen gebied.

Tijdens de 1e fietsdag kwamen we door oude voormalige Oost Duitse dorpjes heen. Vooral aan de bouwstijl kan je nog wat oost Duitse invloeden herkennen, voor de rest in de infra etc. allemaal al helemaal gemoderniseerd / verwesterd.

Die eerst fietsdag kende een slechte start. Scheen het zonnetje nog toen we tegen 8 uur opstonden, na het goed voedende ontbijt de hel los en klapte het water met bakken uit de lucht. Pas na elfen klaarde het iets op zodat we om 1 uur als nog op de racefiets zaten voor een rondje van 90 km. 2 Klimmetjes zouden er in zitten, St Andreas berg en de Sonneberg, maar na thuiskomst klokte ik toch 1650 hoogte meters. Niet alles stond dus op de kaart…

Onderweg werden we na de lekke band van Benno op 3 km van de start nog verraste door een flinke onweer bui. Gelukkig vonden we een leeg staande carport waar we konden schuilen tot de bui over gewaaid was.

Helaas op nat asfalt onze weg moeten vervolgen maar naar mate de dag verstreek kwam de zon ook langzaam terug en droogde de weg onder onze wielen op. De voorgestelde korte route hoefden we niet te rijden want met wat zonnestralen op de armen konden we toch de St Andreas- en de Sonneberg over. En na een lekker bakkie koffie op een terras waren we om half zeven weer terug in ons luxe vakantie huis Unterer Hahnenkopf.

het rondje op Strava.

Egmond - pier - Egmond 2016

Vanmorgen voor de 6e maal aan de start van de strandrace der strandraces; de Egmond pier Egmond. En volgens mij waren de omstandigheden nog nooit zo goed. 8 graden. Zonnetje, droog en een windkracht 3 tot 4 uit het zuiden. Beter kan haast niet. En ook het strand was goed. Lekker breed met weinig mulle plekken. Dat wordt 36 km knallen.

Ik kon me met mijn basis licentie van de KNWU inschrijven bij de wedstrijdrijders en stond zo direct achter de cracks. Vorig jaar startte wij nog na de business team wedstrijd rijders, nu mochten wij gelijk bij het eerste startschot weg. Wat een voorrecht.

Gelijk het eerste stuk was het al dringen. Allemaal door de slingerbochten op de boulevard en dan lopend het strand op, maar daar hadden we direct de ruimte. Vorig jaar was er door de storm maar anderhalve meter strand beschikbaar, nu hadden we de volle breedte.

Het was nu een groepje zoeken en mee gaan in de flow. Gaat het niet hard genoeg spring je door naar een volgend groepje. Gaat het te hard laat je je zakken en pikt bij een andere groep aan. Eigenlijk ging het in het begin wel erg lekker. Pas ter hoogte van Castricum kwam ik even alleen te zitten, of mocht ik kop werk doen terwijl er niemand over nam. Maar toen werden we ingehaald door de snelle business teams. Even aanpikken en mee liften in de (snel)bus. Deze ging me toch te hard en ik moest lossen. Met mij een groepje van 4 of 5 man en samen reden we kop over kop naar Heemskerk.

Na Heemskerk kwam er weer een grote groep rijders voorbij en hier kon ik wel een plekje in de bus bemachtigen. Af en toe door het water maar mijn plek kon ik vast houden. Zo was het wel goed vol te houden. Net voor Wijk aan Zee kwamen wedstrijd renners ons te gemoed. Even was er paniek want ze reden op de vloedlijn waar ook wij reden. Een paar van onze groep wilde voor de aan stormende groep oversteken maar dat was erg gevaarlijk. De wedstrijdrijders gingen netjes naar de juiste kant van het strand, al was het even kiele kiele.

Bij het keerpunt zandhappen. Je probeert zo lang mogelijk door te trappen, maar uiteindelijk moet je toch van de fiets. Snel een paar meter rennen tot de ondergrond weer iets harder wordt, dan op de fiets springen en terug.

Wind in de rug. Ik schakelde naar de zwaarste versnelling en nu stoempen. Dit gaat lekker!
Na Heemskerk volgde al snel de strandtenten van Castricum. Hier moesten we via een hele smalle doorgang omhoog het strand af. Via de trappen een rondje over de parkeerplaats en dan terug naar het strand. Struikel niet over de hooibalen op het pad! En dan duik je het strand weer op voor de laatste 8 kilometers. Nog even mee in een groepje op de grote plaat.

Dan komt de “skyline” van Egmond aan Zee in beeld. Nog even dit tempo volhouden en dan zijn we er. Ik zat in een groepje van zo’n 10 renners en ik was de enige die al trappend bijna de klinkertjes van de boulevard kon bereiken. Hierdoor liet ik de rest van het groepje achter me. Nog even op de tanden bijtend “omhoog” richting vuurtoren, en daar na de bocht wapperde het finishdoek al ons vrolijk tegemoet. Nog een laatste sprintje en “piep” over de streep.

De klok stond op 1:24 maar mijn officiële tijd werd gecorrigeerd naar 1:22:05.
Niet slecht vond ik zelf.
Na ontvangst van de medaille, een flesje drinken en een reep koek moe maar voldaan terug naar huis.

Happy New Year.

2016 is begonnen dus de kilometerteller gaat weer op 0.
2015 was goed voor 6776 km waarvan 2451km op de ATB (Giant, 29-er en oude Terrago) en 4315 km op de racefiets. (Sensa en Red Bull).

Zie ook mijn resutlaten in een kort filmpje van Strava.

MTB clinic

Je MTB skills bijwerken op kosten van de baas, zelfs als je een kantoorbaan hebt?. Vorig weekend was het bij mijn baas mogelijk. De Personeelsvereniging had een MTB clinic aangekondigd. Bij voldoende inschrijvingen zou men dit door mtbclinic.nl uit Velp laten uitvoeren. Nou aan inschrijvingen geen gebrek had ik vorig jaar al gemerkt toen ik via de reserve lijst net nog een plekje kreeg. Dit jaar was ik er dus snel bij om 2 plekken (1 voor Jootje) te reserveren.

Zo stonden we zaterdagochtend om 10 uur in Velp, met zo’n 80 andere collega’s of hun introducees te popelen om te starten. Want warm was het niet echt. Gelukkig wel droog. Dus na een korte uitleg en verdeling in 8 groepen trokken we de bossen in. Wat is de natuur daar bij Velp toch mooi. En niet alleen om te mountainbiken.

We begonnen met draaien en keren op een smal bospad gevolgd door wat andere fiets coördinatie en beheersing oefeningen met een paar losliggende boomstammetjes.

Hierna volgde een paar oefeningen meer op snelheid. Een kombocht aansnijden en in een afdaling zo veel mogelijk snelheid behouden door goed je lichaam in te veren en zo min mogelijk te remmen.

Bij de oefening met de wipwap verbaasde Jootje zich zelf door soepel van de springplank te jumpen. Ook in de “paardenweide” tegen het trappetje op fietsen of van de “dropdown” af gaan zag er heel beheerst uit.

De oefening bochtjes draaien vond ik zelf lastig. Instructeur Karst laat een hele andere techniek zien dan die ik zelf gebruik. Heel lastig is het om te schakelen op een andere techniek. Later in het bos zag ik ook hoe Karst die techniek toepast, al blijft zelf doen lastig. Je zit toch vast geroest in je eigen techniek.

In het bos konden we later in de middag de geleerde technieken toepassen op een klein parkoers. 3 bochten, en snelle afdaling met een paar dropdowns en een pittig klimmetje.

De meeste verbaasde zich zelf door juist de uitdaging op te zoeken in plaats van er om heen te sturen. En daar was deze clinic ook voor bedoelt. Je MTB skills verrijken en je grenzen verleggen.

Bedankt baas voor deze clinic en volgend jaar zijn we er weer bij.

klik hier voor alle foto's.

IJsclub doet Dam tot Dam Fietsclassic

Afgelopen zondag werd de jaarlijkse Dam tot Dam loop gehouden. Een hardloop wedstrijd welke op de dam in Amsterdam begint en finisht op de dam in Zaandam. Een mooi en groot evenement met vele duizenden deelnemers.

Wat echter minder bekend is, is dat organisator Le Champion nu al voor de 9e maal ook een Dam tot Dam fietsclassic organiseert. Vooraf gaande aan de hardlopers starten er een paar duizend wielrenners voor een fietstocht langs de diverse dammen in Noord-Holland. Afhankelijk van de gekozen afstand start je op de dam in Amsterdam en fiets je door de IJ-tunnel naar Zaandam, om vervolgens de dammen te checken in; Schoorldam, Obdam, Schardam, Edam, Volendam, Monnickendam, Durgerdam, Nieuwendam. En je finisht weer in Amsterdam.

Een grote groep leden van de ijsclub had ’s morgens vroeg de trein gepakt en met hun racefiets naar onze hoofdstad gereisd om daar klokslag 8 uur vanaf de dam te starten, en een paar minuten later (weer) te beleven hoe het is om met je fiets door de IJ-tunnel te sjezen. Want zeg nou zelf, hoe vaak krijg je de kans om daar te fietsen?

Terwijl de ene groep IJsclub leden door de IJ-tunnel reed, startte een andere groep IJsclub Uitgeesters hun dam tot dam fietstocht bij het Cor Groenhonk. Zij fietste naar Krommenie om daar de pijltjes van de dam tot dam route te gaan volgen.

De zondag begon prachtig. Droog, flets zonnetje en belangrijker voor ons fietsers: geen wind. Zo toeren wij in een hoog tempo door het Hollandse polderlandschap, op weg naar de volgende “dam”. Genietend van de prachtig uitgezette route en de rust om ons heen. Door onze vroege start vanuit Uitgeest fietste wij letterlijk voor de meute uit. Geen demarrerende peloton voor ons uit. Geen zwalkende wielrenners op een smal fietspad. Niets, gewoon niemand.
Pas na onze koffie stop in Schardijk kwamen de eerste snelle Jelles ons voorbij. “Aanpikken mannen?”

De Westenwind was inmiddels ook ontwaakt en moest blijkbaar even de achterstand van een vrije ochtend inhalen. Het werd dus stoempen langs de oever van het IJsselmeer. Net na Edam kwamen de rijders van de 105 km (wij volgden de bordjes van de 145 km) ook op onze route en was het gedaan met de rust. Gelijk al zagen we een valpartij gebeuren. Voor een vluchtheuvel en een visser op de brug moest geremd worden en een ongelukkige “Amazone” lette niet op en reed tegen het achterwiel van haar voorganger op. Ja, het blijft opletten als er zoveel renners op het parkoers zijn.

In Monnickendam ontmoette onze groep de andere groep Uitgeesters die de 105 km route volgden. “Hé Uitgeester”, ging het over en weer. Leuk jongens dat we jullie ook even tegen kwamen.

Na Durgerdam fietste wij via Ransdorp en Zunderdorp van de route af. Omdat de Dam tot dam loop al gestart was, zouden we niet via de officiële route terug naar Uitgeest kunnen fietsen. Allemaal hardlopers op de weg. René dacht de juiste route te kennen, maar die ontaarde toch in spoorzoeken in Amsterdam Noord. Met wat extra kilometers op de teller arriveerde we uiteindelijk toch om half drie terug in Uitgeest.

Een aantal van ons had het vooral die laatste kilometers erg zwaar. Maar gezamenlijk zijn we toch thuis gekomen. Hier en daar even wachten op elkaar. De ander uit de wind houdend.

Jongens bedankt voor de leuke tocht.

De route op Strava.

beste volgers

Bedankt voor het jaren lang lezen en reageren op mijn blog.
Zoals je misschien al geconstateerd hebt, heb ik dit jaar zeer weinig geschreven.
Waarom niet zal je je afvragen.
Geen zin, geen tijd, geen inspiratie … ?

Voor het clubblad van IJsclub Uitgeest heb ik nu weer een stukje geschreven dat ik ook hier met jullie zal delen.
Wellicht dat ik “de pen” weer iets regelmatiger zal oppakken en jullie zal plezieren met nieuwe verhalen.

eerste racefiets kilometers van 2015

Na een lange, koude winter, met veel mountainbike kilometers, klom ik vandaag weer voor het eerst op de racefiets voor een serieuze fietstocht. De warming-up van 15 km op woensdag en donderdag naar het werk en terug niet meegeteld dus.

Volgens de heren en dames weervoorspellers zou zondag 8 maart de eerst echte lentedag worden met tempraturen van boven de 15 graden. Dus reden genoeg om de racefiets uit de mottenballen te halen, de bandjes op spanning te brengen en een drupje olie op de ketting doen. Gelijk in de korte broek schieten vond ik iets te enthousiast maar we kwamen enkele fanatiekelingen tegen.

Om kwart voor negen vertrokken we vanaf de IJsbaan (of moet ik zeggen, eendenvijver want bevroren is ie niet geweest deze winter), tegen wind in richting zuid. "Rondje Zandvoort" stond er op het programma en ook al leek het een mooie lente dag te worden, de wind had nog geen vrij af genomen en de voorspelde 15 graden zou ook niet gehaald worden. Blij met de lange broek en de overschoentjes dus.

Via de vele stoplichten van Beverwijk naar de sluizen van IJmuiden en via Santpoort naar het Kopje van Bloemendaal. Even de klimkuiten testen zo vroeg in het seizoen. Maar daar was niets mis mee. Alleen het wegdek mag de gemeente wel eens onder handen nemen. Je stuiters bijna van je fiets af.

Vol tegen wind langs de boulevard naar café de Boemerang, onze koffiestop in Zandvoort. Des temeer was die kop koffie met appelpunt verdient. Nog niet op het terras, dat vond ik nog iets te koud, al waren de uitbaters van de Boemerang al klaar om ook buiten de gasten te bedienen.

De terugweg ging via het duinpad in Overveen naar Bloemendaal. Wederom over het Kopje en verder naar Santpoort en de sluizen van IJmuiden. Langs Tata, door Velsen Noord en Beverwijk waren we na 73 kilometer om 10 over twaalf weer terug in Uitgeest.

Mannen bedankt voor de gezellige rit.

Egmond pier Egmond 2015

Daags voor de start was het al bekend “de strandrace van 2015 zou één van de zwaarste edities worden”. Zuidwester storm was er voorspeld en samen met de verwachtte regen een extreme uitdaging voor de 3500 deelnemers.

Ik voelde me de hele week niet fit. Het begon al na Kerst met spit (rugpijn) en daarna een stevige verkoudheid / lichte griep. Geen trainingsarbeid voor de wedstrijd dus dan maar zo het strand op.

Door de storm was de start 5 kwartier verlaat. Hierdoor zouden we meer strandbreedte hebben, maar ook een uurtje langer nachtrust ;-)

Na mijn startnummer opgehaald te hebben in de sporthal snelde ik naar de start. Ik stond in het groene startvak voor de KNWU basis licentie houders. Wij mochten na de wedstrijdrijders en de wedstrijd Business teams het strand op.

Om kwart over 12 klonk het startschot voor de NK wedstrijd dames, na 5 minuten gevolgd voor de NK heren, en 5 minuten later de Businessteam. Nu waren wij aan de beurt, maar inmiddels was het hard gaan regenen. Nog voor een meter gefietst te hebben was ik al zeiknat. Niets van aan trekken en gewoon gaan nadat het startschot klonk.

Op weg naar Wijk aan Zee zouden we een zuidwesterstorm tegen hebben en inderdaad tijdens de eerste kilometers was het buffelen en afzien om tegen die wind in te komen. Echter toen de bui overgewaaid was draaide de wind ook meer naar het westen waardoor we deze niet meer vol tegen hadden en ik toch een aardig tempo er in kon houden. Wel slim sturen door te zorgen dat er zo veel mogelijk iemand rechts van je rijdt. Maar wel oppassen dat je niet in de mulle stroken terecht komt. Dat af en toe de zee over mijn velgen heen spoelde deerde me niets. Gewoon proberen je lijn te houden en blijven trappen. Langzaam aftellen. 4 km, Castricum aan Zee, Heemskerk, Schoos – Wijk aan Zee en daar de pier.

Nog voor Schoos kwamen de wedstrijdrijders ons al tegemoet met 2 leden van het Imming team voorop, en na een minuut pas gevolgd door de rest van het peloton. Opvallend was dat ze allemaal helemaal op de vloedlijn reden terwijl voorgaande jaren ik me kan herinneren dat ze juist aan de duinkant terug reden. Zou het daar beter lopen? Terug dit zelf ook maar proberen.

Het keerpunt kwam inzicht. Om de dranghekken heen, een paar honderd meter door het mulle zand ploeteren en dan terug naar Egmond. Gelijk kruiste ik de stroom tegemoet komende renners om ook aan/door de vloedlijn terug te rijden. Inderdaad hier fietste het een stukje beter. Maar die storm zou ons een flinke steun in de rug geven?? Niet dus! Ik hoorde voor de start dat 1 van de profs een 53 voorblad gemonteerd had. Met 60 km/uur zou hij terug naar Egmond racen. Helaas. Op een draaiende wind had niemand gerekend. Want ook nu kwam de wind van zij, en hoe dichter we bij Egmond kwamen hoe meer de wind naar het Noorden draaide. Zaak was dus om een waaier te vormen. Een beetje rechts blijven rijden en zodra er links een groepje renners langs komt zorgen dat je aanpikt. Lukt niet altijd, soms kom je op “de kant” terecht, in het mulle zand, en ben je zo de aansluiting kwijt. Maar meedraaiend in de waaiers kwam ook ik in Castricum. Hier van het strand af, via de trappen naar beneden, een rondje over de parkeerplaats en dan “springend” over de strobalen terug het strand op voor de laatste kilometers.

Ook nu weer een groepje maken en mee draaien in de waaiers. Weer was het lastig nadat je kopwerk gedaan had om een plekje terug te pakken in de waaier. Je moet achter de renners door naar de andere kant van de groep om weer mee te draaien. Maar vaak is de groep zo breed dat je in het mulle zand terecht komt. Lastig om je plek op te eisen. Maar de laatste kilometers ging het nog even beter. Ik kon bij een groep aan blijven haken en zo reden we bij Egmond het strand af. Even naast de fiets rennen door het mulle zand. Dan weer op de pedalen, omhoog langs de vuurtoren, volle tegen wind pakken en dan de laatste honderd meter naar de finish.

Ja, stop de tijd! 1:52:29 volgens de Agu klokkers. Gezien de barre omstandigheden geen hele slechte tijd.