de laatste stranddag

Vandaag was het de laatste stranddag van het jaar. Niet in zwembroek en met badlaken naar het strand, dat doe ik morgen rond 15:00 uur. Nee, nu op de strandfiets, mn oude stalen Giant Terrago, zonder verende vork en 7 versnellingen STX groepje uit 1992. Maar ach hij doet het nog en het strand is niet meer waard. Dus na de regen vanmorgen, tussen de knallende rot jochies door naar Bakkum aan Zee voor een serieuze strand training. Na even de afdaling via de trap naar de parkeerplaats getest te hebben, wat lucht uit de banden laten ontsnappen en toen het zilte zand op. Tegen wind in naar de pier van Wijk aan Zee.

Opvallend veel bikers gespot, allemaal nog even trainen voor Egmond pier Egmond van volgende week? (ik heb nummer 4594). Het strand was goed hard en breed, hopelijk is dat volgende week ook zo. Heen had ik de wind schuin tegen maar ik kon toch een cruise snelheid van 23 km/uur bereiken. Keren bij de pier en toen terug met wat wind in de rug. Nu kroop de teller naar de 27 km/uur, en dan volhouden tot Castricum. Toch 24 kilometer strand onder de wielen door laten gaan. Volgende week is het 36 km maar dat laatste stukje red ik ook nog wel, desnoods op het tandvlees.

Na de banden weer voorzien te hebben van minimaal 2 bar terug naar Uitgeest en klaar zitten voor de oliebollen en champagne.

Fijne jaarwisseling allemaal en maak er wat van in 2012!

Atb + 42 km.

Gillende keukenmeid

Tijdens deze dagen voor oudjaar kan je natuurlijk geknal en gillende keukenmeiden verwachten. Sommige mensen kunnen nu eenmaal niet wachten met afsteken.
Maar dat er ook gillende keukenmeiden in de bossen van Schoorl te horen zouden zijn had ik niet verwacht.

Toegegeven, Schoorl is een lastig rondje, zeker als je voor de derde keer op een ATB zit, maar om nu zo hard te gillen….
;-)
En alles ging goed hoor, op een klein boomstronkje na. Maar die stond dan ook verdekt opgesteld. Zelfs ik tik hem nog wel eens aan, als ik die bocht door draai. (ik ga dan enkel iets harder).

Wederom een zeer gezellige ochtend gehad, maar volgende keer toch maar weer naar Bakkum?

Ik ga morgen nog even het strand op. Even voelen wat het zeezand doet onder de banden, zodat ik er fysiek klaar voor ben. Voor de strandrace van 7 januari.

ATB + 17 km

ik belde toch...

Om de tijdens het kerst diner tot mij genomen extra vetten en suikers te verbranden ben ik de tweede kerstochtend maar eerst op de MTB gesprongen en het bos in gedoken. Even lekker trappen om de verbranding goed op gang te zetten.

Het “mooie” van het NoordHollands Duinreservaat is dat je in principe op alle onverharde paden mag fietsen tot 10:30. Daarna zijn de onverharde paden “verboden gebied” voor mountainbikers en riskeer je een boete van 70,- euro. Aangezien we twee weken gelden al oog in oog met een boswachter stonden heb ik me gisteren netjes aan alle regels gehouden, al denk ik niet de mevrouw de boswachter op 2e kerst ook aan het surveilleren zou zijn.

Tot 10:30 moeten de mountainbikers de paden delen met wandelaars, hardlopers, trimmers, fitte vutters en andere recreanten. En ja, de mountainbiker is altijd de gebeten hond. Hij gaat veel te hard, maakt alles kapot en let niet op de overige recreanten. Onzin natuurlijk, ik ga altijd rustig langs wandelaars, groet netjes naar iedereen en laat horen als ik er aan kom.

Helaas zijn er toch mensen die schrikken als je rustig langs zij komt. Zo ook gistermorgen. Voor me zie ik mensen aan het trimmen waarbij het gehele wandelpad geblokkeerd wordt. Ik bel 2 maal maar zie dat men het niet hoort. Ik verlaag m’n snelheid en haal rustig via de rand van het pad deze mensen in. Echter de vrouw in kwestie schrik zo van mijn inhaal actie dat ze spontaan een meter omhoog springt (met haar gewicht sowieso een topprestatie) en brengt daar zo’n oerschreeuw ten gehore dat ik niet denk dat er ooit nog vogels in het duin te zien zullen zijn. Sorry. Maar ik belde toch? Wat kan ik nog meer doen? PWN en MTB-NoordWest9, als er een klachtenbrief jullie bereikt, dan weet je wat er gebeurt is: helemaal niets!

Na deze nare ervaring snel mn rondje afgemaakt om zo om half elf netjes het duin uit te fietsen en de voorbereidingen te treffen voor het kerstdiner van 2e kerstavond. En die extra vetten en suikers? Die trap ik er vanavond wel weer af in de sportschool.

ATB + 39 km

modderfiguren

Al na 1 verkenningsronde over het parkoers van de laatste RaboTop in Enkhuizen zag ik er uit als een moddermannetje. Wat een prut zooi zeg. De regen en andere narigheid van afgelopen week was hier natuurlijk debet aan in combinatie met de vette klei uit de polder. Het zou vandaag dus meer aankomen op stuur- en glibberkunsten dan op pure kracht of souplesse.

Helaas vandaag ook geen volle tribunes maar dat kan ik niemand kwalijk nemen. Met dit weer zou je je hond nog niet eens naar buiten sturen. Al was het gelukkig tijdens onze 45 minuten + 1 ronde “droog” (geen neerslag uit de lucht), want alles behalve droog bleven we.

Al gelijk na de start moesten we een ondergelopen weiland door, het water stroomde uit je schoenen. Ik had een goede start en heb het eerste rondje zo op de 6e plek rond gereden. Tijdens de tweede maal door het weiland glibberde ik in een bocht iets te veel naar buiten en nam een paaltje van de parkoersafzetting mee met m’n fiets. Het bleef onder mijn bracket hangen en zorgde voor veel weerstand, maar stoppen kost nog meer tijd. Dus ik fietste stug door met een ijzeren stok onder m’n fiets. Diverse renners kwamen me nu voorbij, en net toen ik besloot toch maar even snel te stoppen om me van al dit extra ijzer te ontdoen was het paaltje al vanzelf los geschoten. Snel weer in de achtervolging.

De kluftjes werden steeds gladder en fietsend omhoog lukte al niet meer. Van de fiets, glibberend je fiets omhoog duwen en dan er weer op springen. Schoenen die niet meer in willen klikken, een ketting die over springt als je kracht zet door alle narigheid tussen de kransjes. Renners die je voorbij willen, of renners waar je niet voorbij kunt. Afzien dus.

Tijdens de 3e of 4e ronde kon ik door slim binnen door te sturen een paar man in een bocht voorbij. Echter door de modder glibberde ik wel met mijn knie weer tegen een paaltje van de afzetting aan. Een stuk van mn broek bleef daar achter en ik reed dus met een ontbloot onderbeen de laatste rondjes. Die broek hoeft dus ook niet meer gewassen te worden.

Tijdens de bel voor de laatste ronde werd ik als 10e geteld en volgens mij heeft niemand me daarna ingehaald en maar ook kwam ik niemand meer voorbij. Een prima prestatie denk ik gezien de omstandigheden. Benieuwd hoe ik in het eindklassement geëindigd ben. Eén wedstrijd wordt weggestreep, maar omdat ik de eerste gemist hebt is dat bij mij niet het geval.
We zullen zien.

UPDATE: toch niet goed geteld, ik bleek als 11e over de streep gekomen te zijn. Goed voor een 9e plek in de eindstand !
Atb + 22 km

Ja mevrouw de Boswachter

“Shit”, riep fietsmaatje A, “daar komt de boswachter”, toen we gisteren om kwart voor elf een onverhard pad in duin op stuurden. “Waar dan?” dacht ik. Enkel een blitse witte 4x4, die niet zou misstaan op de PC. Hooft, komt ons te gemoed. “Boswachters rijden in suffe groene karretjes”, denk ik. Maar de deur vliegt open en mevrouw de boswachter springt uit de auto om ons staande te houden. “U ziet ons aankomen maar rijd toch dit onverharde pad op”, roept ze. “Na 10:30 mag u hier niet fietsen. Al die wandelaars, vooral op zondag.”
“We wilde enkel naar die parkeerplaats”, probeer ik er tegen in te werpen.
“Mag ik uw duinkaarten zien?” zegt ze. Ik tover snel twee duinkaarten te voorschijn. “Er staat 70 euro boete op fietsen op onverharde paden na 10:30.” “Oeps”, denk ik. Maar ons neerbuigende gedrag doet haar beslissen om het bij een waarschuwing te houden. Snel keren we om en fietsen via de verharde weg het duin uit.
Pff dat had een heel naar einde kunnen worden van een gezellig trainingsrondje. En natuurlijk had ze gelijk, we mochten daar niet meer fietsen. Al blijft het een stomme regeling!

Vanmorgen heb ik de verloren trainingskilometers nog maar even goed gemaakt. De auto moest voor een grote beurt naar de garage en deze is gelegen aan de rand van het duin. De fiets lag achterin om weer naar huis te kunnen, maar stuurde me pardoes het duin in. Tien over negen, een uurtje onverhard knallen, geen boswachter houdt me tegen !

En ja baas ik haal het uurtje nog wel in (denk ik) ;-)

Atb + 52km

Overwinteren

Ik had me er zo op verheugd. Overwinteren in de Spaanse zon. Op hoogte stage in de Sierra Nevada. In korte broek over de Spaanse boulevards flaneren. Mn racefiets stond al klaar, helm en fietskleren lagen er naast. Helaas. Ik mocht niet mee met Sinterklaas naar Spanje, toch een te braaf jongentje geweest zeker. En ik doe zo m’n best ;-)
Ik had die ouwe helemaal zoek gereden! Dan vanavond maar weer naar de sportschool. Op de fiets! Dat is beter voor mij en de auto :-)

laatste keer naar 't Twiske?

Ik las op het forum dat het de laatste keer was dat we gistermorgen in ’t Twiske mochten strijden voor de RaboTop eer. Waarom stond er niet bij, maar de 3 maal dat ik hier een wedstrijd gereden heb vond ik het toch altijd wel een leuk parkoers. Soms wat nat (vorig jaar) maar wel leuk afwisselend en uitdagend.

Ook dit jaar stonden de lintjes net weer anders dan vorig jaar en hadden de parkoersbouwers bedacht om nu ook de trap in het parkoers op te nemen. En niet naar beneden, nee omhoog! Je kon ook er langs fietsen maar dan maakte je veel meer meters, dus traplopen met de fiets op je nek was sneller. Maar sloopt je wel. Na de trap moest ik toch even de benen iets rust geven. Gelukkig kon dat want er volgde een stukje singletrack waar toch niet ingehaald kon worden.

Maar eerst terug naar de start om 10:00 uur. Ik mocht redelijk vooraan staan vanwege mijn klassering. Ik had een goede start en kwam ook redelijk de eerste bocht door. De bocht daarop kon ik het gat dicht houden en net voor we de single tracks op doken kon ik net nog een mannetje pakken.

Met de toppers voor me en hete adem in mijn nek maakte ik mijn rondjes. In de tweede ronde kostte een verkeerd ingesneden bocht me een plekje maar dat kon ik verderop weer goed maken.

Helaas kwam in de derde ronde die zelfde man me weer voorbij en met hem nog een ander. Balen, Maar die laatste dacht ik nog terug te kunnen pakken. Hij gooide echter de deur dicht en zag ik hem niet meer terug. Wel stond die eerste man later langs de kant met een “chain suck”. Mooi toch weer een plekkie opgeschoven.

De laatste 2 ronden gingen me zwaar af. Op de single tracks hield ik bewust wat in en voelde dan de hete adem van de mannen achter me in mijn nek, maar doordat ik op de open stukken flink aanzette kwam men er toch niet langs. :-p Ook het laatste stukje naar de finish bestond uit een single track en dan een open stuk naar de streep. Om niet net op de streep ingehaald te worden zette ik die laatste meters dus nog even een sprintje in en kwam zo als 8e over de lijn. En de man achter me? Die had de bel voor de laatste ronde niet gehoord en reageerde daarom niet op mijn eindsprint. (hij had ook geen kans gemaakt natuurlijk)
8e plek! Nog niet zo hoog geëindigd dit jaar. Zit dus nog steeds progressie in. Over 2 weken de laatste ronde in Enkhuizen. Ik hoop natuurlijk op afgeladen tribunes en spandoeken. ;-)

atb + 29 km

Newbee

Op eens heb je het, je wordt conducteur mountainbike-instructeur. Als er een beetje brood in te verdienen zou zijn lijkt het me wel super, zeker nu mijn huidige job nog op losse schroeven staat. De hele dag buiten, en newbees vertellen hoe je moet biken.

Zo had ik vanmorgen die leuke meid uit de sportschool, stoere chick moest ik van d’r schrijven, gevraagd om met me mee te gaan mountainbiken in de duinen. En stoer was ze, tegen de vliegende storm in naar duin. En daar had ik zeker niet de makkelijkste route uitgekozen voor haar vuurdoop. Al lag ze bij de eerste klim al gelijk tussen de bladeren. Verkeerde kransje en click pedalen. (LOL).

De oranje route door duin richting Wijk aan Zee kent een aantal pittige klimmetjes en lastige afdalingen zeker voor newbees. Maar op de duik tussen de bladeren na bleef ze netjes op de fiets zitten, alle obstakels ontwijkend. Klasse hoor. (Kwam natuurlijk door mijn sublieme instructies). We hebben erg leuk gemountainbiked, al zijn we op de terug weg zeiknat geregend. Zeker een herhaling waard.

Atb + 27 km.

RaboTop Petten

"Opstellen voor de start. 1. Roel Bakker, 2. …
…17. Peter de Jeu ……
Nog 2 minuten voor de start…nog 30 seconden……”pi-jow” de start sirene klinkt en weg zijn we.
"Hé, de vent blijft staan, ik kan er niet langs, dan maar door de afzetting … hmm nu weer terug de baan op…… jeetje wat rijden er een hoop voor me…… inhalen!……nog één… nog één… au mn benen lopen vol … vast houden …… ik laat ze er niet langs…… even tandje terug , dit hou ik niet vol…… gelukkig ze komen niet… links langs die kuil … Daar de bocht naar rechts… Mooie plek … rustig aan in het treintje blijven …ik kan straks wel weer inhalen."

Dit ging er door m’n hoofd de eerste minuten na de start. Door een stil vallende rijder tijdens de start voor me moest ik even door de afzetting om hem in te halen maar dat scheelde wel kostbare seconden. Vooral met de start is het belangrijk snel een goede positie te hebben. Gelukkig heb je in Petten een lang recht eind over een schelpenpad voordat we het terrein in duiken. Ik kon op dit stuk nog een hoop renners terug pakken. Maar in het terrein moest ik even rustig aan doen om mn adem terug te vinden en de benen te ontlasten. Die startsprint vraagt een hoop kracht…

In het treintje renners had ik al snel door dat dit sneller kon, alleen inhalen was moeilijk. Maar net voor het lastigste klimmetje in het parkoers, een soort muur van zand waar je tegenop moet, kon ik door een andere lijn te kiezen 2 man voorbij. Parkoers verkennen dus toch ergens goed voor.
Na de klimmetjes volgde een lang stuk door het gras naar de finish, dan een haakse bocht en terug over het schelpenpad naar het duintje waar de rest van het parkoers ligt.

Ook nu kon ik op het schelpenpad een man of 6 inhalen, al pakte er 1 me net voor de eerste bocht weer terug. Verderop bij de muur was het dringen en kreeg ik een zet in de rug en torpedeerde daardoor de man voor me. Snel van de fiets en rennend omhoog. Nu lag ik op kop van het groepje. Het 2e groepje na de 2 koplopers.

Tijdens de ronden die volgden lag ik meestal aan kop van de groep, soms kwam er iemand langs die ik later weer terug kon halen. Vooral de laatste 2 ronde was het druk met inhalen van achterblijvers. Hierdoor kon ik uitlopen op de hijgers in mijn nek.

Na de bel voor de laatste ronde was er nog maar 1 renner die me echt bedreigde maar langszij komen kon ie niet. Het groepje dat voor ons reed kwam nu dichterbij en een inhaalfout van 1 van hen tijdens een klim deed het groepje stilvallen. Ik kwam er naast, maar kon er ook niet langs. Jammer. Nu nog het laatste stuk door het gras naar de finish. Hier had men 2 chicanes in gelegd om het ons wat moeilijker te maken. Bij de eerste probeerde de man achter me langszij te komen maar ik gooide de deur dicht. Helaas had hij in de 2e chicane meer geluk en ondanks de por in z’n zij van mijn elleboog kwam hij er toch langs. Sprintend naar de streep verloor ik nipt van hem. Jammer.
Uithijgend met de tong op mn schoenen en brand in de luchtpijp heb ik hem toch even de hand geschud. Hij was met zn 29-er net even sneller op de lange rechte stukken. Helaas.

We zullen als 10-15e over de streep gekomen zijn schat ik. Helemaal niet verkeerd dus. 9 en 10e volgens de uitslagenlijst.

Na deze inspanning nog even ontspannen op de mini BikeMotion van fa. Beukers. Even staan kwijlen bij een witte Colnago CLX 3 en toen door de mist (Petten was mist vrij) terug naar Uitgeest.

Atb + 30km

Herfstzon

Ik kon vanmiddag de verleiding niet weerstaan, het weer was zo lekker. Dus ik heb de laptop dichtgeklapt (sorry baas, ik haal vanavond de tijd wel in), de koersbroek aangetrokken en op de racert gesprongen. Helaas mag je van Ko de Boswachter in duin niet meer op de onverharde paden rijden (na 10:30 uur) want anders had ik op de crosser (MTB) gepakt.

In het middagzonnetje ging ik, net als gisteravond tijdens de spinles, veel te hard van start (uitslover). Maar nu fietste er geen leuk meid naast me dus was het niet erg dat ik daarna even rustig aan moest doen ;-)

Ik fietste in Bakkum het duin in om lekker over de gevallen bladeren (lees het poëtische stukje van Marijn de Vries) via Egmond de boulevard van Bergen aan Zee te ronden. Helaas vandaag geen blondines in bikini dus snel door naar Schoorl. Even een stukje over de witte schelpen paden en toen omgedraaid om weer via Bergen naar Egmond aan de Hoef te fietsen. Via Egmond Binnen en Limmen terug naar Uitgeest.

Tijdens de laatste kilometers begon de zon toch snel te zakken en begonnen de tenen en vingertoppen bevriezings verschijnselen (zwaar overdreven) te vertonen. Thuis snel een pot thee gezet met een bak chocolade pepernoten en daarna onder een hete douche gekropen. Toch lekker die herfstzon.

race + 55km

crossen met de ijsclub

Vorig jaar was ik al eens met een aantal leden van de ijsclub wezen mountainbiken in de duinen. En ook dit jaar waren er een aantal mannen die graag weer eens samen wilde mountainbiken. Helaas bleek de datum die ik geprikt had slecht te passen in de over volle agenda’s. Slecht twee man stond er zondagmorgen klaar voor een rondje duin. Voor deze 2 niet heel vervelend want nu hoefde het niet zo hard en kon ik Marcel de fijne kneepjes van het mountainbiken vertellen. Marcel zat voor het eerst op de ATB (de buiklanding op de land-ijsbaan met de ATB tel ik niet mee), en kon dus rustig wennen aan de boomwortels en de zanderige ondergrond. Voor Willem ging het vorig jaar te hard dus nu iets beheerster door het bos.

We gingen in Castricum het duin in, gelijk omhoog en Marcel stond al geparkeerd. Verkeerde kransje geschakeld. ;-) We volgde de oranje route maar beide heren konden goed volgen, al blijven de mulle stukken lastig fietsend te vol brengen. Veel mooie paadjes gepakt en af en toe laten zien hoe het echt moet :-P
Na zo’n anderhalf uur crossen door de bossen vonden ze het genoeg voor vandaag en fietsten we rustig terug naar Uitgeest. We doen het nog wel een keer deze winter. Hopelijk is er dan wat meer animo vanuit de vereniging.

ATB + 34 km.

Rabotop Spaarnwoude

Van de RaboTop ATB wedstrijd in Spaarnwoude weet je vooraf altijd al 1 ding: “Het wordt zwaar!”
Minimaal 2x per ronde moet je die skiheuvel op, en afhankelijk hoe de parkoersbouwers ons pijn willen doen nog diverse malen alle andere bultjes en kluftjes op die hier op deze oude vuilnisbelt liggen. Ook is het hier bijna altijd modderig en vies zelfs al is het een week droog. Dus ook vanmorgen hadden we te maken met vette, zuigende klei die tussen de noppen bleef plakken en het ons moeilijk maakte om niet weg te glijden in de talloze bochten.

Vanwege mijn niet onverdienstelijke deelname aan 3 van de 4 voorgaande wedstrijden mocht ik nu vooraan bij de eerste 20 renner staan (als 20e). Dus een goede uitgangspositie voor de start, welke heuvel op was.

Na het startschot dus gelijk volle bak de heuvel op. Ik kon in de eerste bocht krap binnendoor steken en gelijk een aantal man achter me laten. Het werd nu ook smal waardoor men er niet meer langs kon, maar ik m’n voorganger ook niet. Na een krappe bocht volgde nu voor de 1e maal de beklimming van de skiheuvel. Op een klein verzetje peddelde ik naar boven en kon net voor de top nog 2 man voorbij.

Na de afdaling volgde een technisch stuk tussen de bomen door. Zaak was het om goed te sturen om geen boom aan te tikken met stuur of schouder. Vooral als je moe wordt (na 4 – 5 ronden) is het moeilijk om hier de concentratie te behouden. Na dit stukje techniek weer omhoog om de heuvel voor de 2e keer te beklimmen. Iets minder steil en met de mogelijkheid om renners in te halen of ingehaald te worden. Want na de afdaling volgde wederom een technisch stukje waar je zeker niet kon passeren.
Na de techniek een korte klim, een stukje asfalt en dan een schuine strook gras waar ik tijdens m’n verkenningsrondje plotseling 180° gedraaid stond. Mijn voorwiel gleed weg en de achterkant ook en ik reed zomaar de andere kant op. Bizar.

Dit mocht dus niet gebeuren in de wedstrijd. Door iets meer het platgereden gras te berijden kon ik het voorkomen al had ik tijdens de wedstrijd nog wel een paar maal dat het net goed ging. Een snel stukje volgde nu en dan een stukje van het vaste parkoers met een steile klim en een modderige afdaling. Nu het laatste stukje naar de finish en dan begon de volgende ronde.
In totaal 6 maal over de streep gekomen voordat we eindelijk mochten afstappen. Zwaar hoor.

Onderweg had ik steeds “mot” met de rijder achter me. Hij haalde me in tijden de 2e klim, pakte ik hem weer terug op het snelle stukje. Kwam hij weer langs bij de finish, pakte ik hem terug op het paarden pad. Zo ging het de hele wedstrijd door. Hete adem in mijn nek. Maar de laatste ronde had ik eindelijk een paar meter gewonnen op hem. Zo werd hij elke ronde op een vast punt door zijn supporters aangemoedigd, de laatste ronde waren die erg stil toen ik langs kwam. Voor de zekerheid toch nog maar even de eindsprint ingezet naar de finish maar Jeroen (zo heette hij) kwam niet meer langs. Pff.

Op de uitslagen lijst op internet zag ik dat ik als 11e geëindigd ben. Heeft die boterham met pindakaas toch geholpen Benno.

Atb + 26

Herfst in Den Oever

Wat is er mooier dan in dit jaargetijde door het bos te fietsen? Alle bomen met gekleurde bladeren. Schitterend. Als het dan ook nog droog is en er is een mooie technische route uitgezet dan snap je waarom de toertocht door het Robbenoordbos altijd hoog op mijn lijstje staat.

En ik was niet de enige die dit een mooie toertocht vind, vele mountainbiker waren naar Den Oever getogen en hadden zich ingeschreven voor deelname. Het was dus gelijk al geduldig wachten op je startbewijs en daarna onder het viaduct van de A7 om te mogen starten.

Na de start gelijk door het gras naar het Robbenoordbos om eerst rechts van de A7 tussen de bomen door te slingeren. Ik had er flink “de sokken” in en haalde 2 helmloze ?? cyclocrossers in. Deze pikte gelijk aan maar hadden wel een hoop praatjes achter me. Op een gegeven moment wilde er 1 mij weer inhalen maar dat was volgens die ander niet nodig want ik zou toch zo wel op zijn. Vergissing jongens, want een stuk verder reed ik weer alleen en geen van de heren was mij gepasseerd. :-P

Na het fietserstunneltje onder de A7 reden we verder aan de andere kant van de snelweg. Ook hier slingerend door het bos tot we na 18 km bij de verzorgingsplek kwamen. Een krentenbol en een beker vocht stond daar voor iedereen klaar. Goed geregeld. Daarna volgde de doorsteek naar het Dijkgatbos waar we de vaste Atb route volgden. Eerst een stuk tegen de normale rijrichting in. Gelukkig geen tegenliggers. ;-)
Daarna bijna de rest van het parcours maar dan wel de juiste kant op. Ik het begin probeerde ik nog wat langzamer rijdende renners in te halen maar op de smalle singletrack lukt dat niet. Jammer want dit parcours nodigt echt uit tot knallen. Toch maar eens naar Den Oever als er geen toertocht is.

Na het parkoers volgt een stuk over de dijk langs het IJsselmeer terug richting Den Oever, maar wel nog even door het laatste stukje bos. Dan volgt nog een kilometer asfalt en zijn we weer terug waar we anderhalf uur geleden begonnen waren, maar dan wel met een dikke 35 km op de teller en de prut achter de oren. ( eigenlijk viel dat wel mee, want zoveel prut lag er niet in het bos. )

Bedankt Robbenoordbos, tot volgend jaar.
Atb + 41 km

ATB RaboTop Hoorn

Wederom een zonnige maar koude start van de dag. Nu stond ik in Hoorn de slaap uit mijn ogen te wrijven. Inmiddels al een dik uur wakker, maar bij de inschrijftafel toch maar een warme bak koffie genomen. Over het IJsselmeer stond een guur windje. Witte schuimkopjes op de golven. Daar moeten we straks door of langs fietsen. Nog niet erg aanlokkelijk.

Even later toch de trainingsbroek maar uit gedaan en de wind langs de inmiddels alweer behaarde kuiten laten waaien. Na een paar honderd meter voel je de kou toch niet meer. Veel te hard werken moet je om je een weg te banen door het zuigende natte gras.

Het parkoers van vandaag was erg wisselend van opbouw, Wat technische bochtjes tussen de bosjes maar ook lange rechte einden over de paden van het Julianapark in Hoorn. Ook moesten we tegen een bultje op, maar het gras waar je door heen moest zoog hard aan je banden.

De start ging niet helemaal zoals ik voor ogen had. Ik stond goed vooraan maar werd gelijk al na het startschot van mijn fiets gestoten. Snel weer op de pedalen springend vloog ik er vandoor maar verderop lag 2 man midden op het pad. Moeilijk passeren dus. Daarna volgde een paar honderd meter wandelpad, wat we snoeihard door konden trappen voordat we na een stukje door de bosjes een modderig pad moesten volgen. Iedereen rijd nog achter elkaar dus passeren is er niet bij. Dat kon verder op weer, maar daar zet ook je voorganger aan en kom je er nog moeilijk langs. Dan volgde een scherpe bocht en weer wat geslinger door de struiken om vervolgens het mulle zand aan de rand van het IJsselmeer in te duiken. Punt is dat je met je voorwiel een spoor volgt, doe je dat niet dan graaft je voorwiel z’n eigen spoor en verlies je veel snelheid, als je er al niet af gegooid wordt.
Dat gebeurde me in de 2 of 3e ronde en wordt je gelijk door 2 man ingehaald. Balen.

Na het randje “strand” volgde een heel modderig stuk, dan een klein stukje asfalt en dan een klimmetje omhoog. In het natte gras omhoog trappen valt niet mee zonder dat je achterwiel door slipt. Hier verloor ik veel snelheid. Misschien zat ik toch te zwaar?

Nu nog wat geslinger over het gras en door de struiken en dan zo weer terug naar de finish. En dat dan 45 minuten lang plus 1 ronde. En alles volle bak. Je begrijpt dat ik behoorlijk gesloopt over de finish kwam. Vooral dat randje strand met die klim er na voelde ik erg in de benen.

In de laatste paar ronde probeerde de renner achter me, mij steeds op deze klim in te halen, maar het zicht van zijn voorwiel in mijn ooghoeken gaf me net die prikkel om “de deur” dicht te gooien voor de volgende bocht.

Na de finish zei hij ook dat ie steeds heel dichtbij kwam op de klim maar dat ik op de technische stukken erna weer bij hem weg reed. Zat ik dus toch te zwaar in de klim. Volgende keer in Spaarnwoude maar wat eerder op het middenblad voor schakelen, want ook daar moeten we veel klimmen.

Uitslag volgt nog maar ik verwacht niet bij de eerste 20 te zitten. Het ging niet lekker vandaag.

Atb + 25km
UPDATE: als 23e over de streep gekomen.

dijkgatbosch

Mijn 2e ATB wedstrijd, nummer 3 uit de RaboTopNH competitie werd verreden op de vaste ATB route van Wieringerwerf in het Dijkgatbos. Niet dat je de hele 8,5 km lange track volgde maar de parcours bouwers hadden wel grote stukken van dit technische baantje gebruikt. Het resultaat was een technische maar wel mooi wedstrijdparcours waar je gelukkig wel hier en daar nog kon inhalen.
Want niet iedereen is even technisch. We slingerden tussen de bomen door, over bruggetjes, over bultjes, boomwortels en toch ook nog over stukjes gras. Maar een paar stukken was breed en lang genoeg om je voorganger voorbij te kunnen steken dus de start was erg belangrijk vandaag.
Ik stond vroeg in het startvak zodat ik gelijk achter de eerste 20 kon aansluiten voordat het startschot klonk. KNAL en dan is het dringen. Ik stond aan de buitenkant en kon in de eerste bocht om het gedrang heen. Het eerste stuk slingerde je over stukken van zo’n 75 meter heen en weer, steeds met bochtjes van 180 graden. Buitenom was steeds het snelst. Voor me ging iemand vol door de binnenbocht en klapte op een rijder die de bocht ook probeerde te draaien. Hij vol onderuit precies in mijn ideale lijn. Remmen, sturen en vloekend er om heen.
Daarna volgde een zuigend stuk gras gevolgd door een stuk door zachte klei, waarna we over een bultje moesten voordat we het vaste circuit op konden sturen. Vooral die zuigende klei na de sprintjes bij de start vonden mijn bovenben niet echt leuk. Gelukkig kon ik op het vaste parkoers iets op adem komen want die eerste ronde rij je in een treintje achter elkaar. Even nog niet die man voor me inhalen maar je zeker niet ingehaald laten worden.
Na het parkoers volgde een stukje door het bos, over een bruggetje, over wat bultjes en dan een snel stuk terug naar het startvak.

Net voor het bruggetje kon ik nog een man of 3 voorbij steken, al weet ik niet of ze allemaal over het bruggetje kwamen zonder hard te moeten remmen. Maar ik hoorde geen gegodver dus het ging goed.

In de ronden die volgden raakte ik steeds meer in m’n element. Sturend om de bomen heen en proberen zo min mogelijk te remmen, al moet je soms wel om in het spoor te blijven.

Tijdens de 3 of 4de ronde (je raakt de tel kwijt als je zo hard moet fietsen) werd ik als 18e geteld door een toeschouwer. Gedurende de ronden die volgden ben ik niet meer ingehaald maar raapte zelf nog 2 of 3 man op, dus met een beetje mazzel zit ik wel bij de eerste 15.
Even afwachten op de einduitslag en de my-lap registratie.

Ik heb in iedergeval genoten van deze wedstrijd. Volgende week naar Hoorn, altijd lastig dat mulle zand daar bij het IJsselmeer.

UPDATE: toch als 16e over de streep gekomen. Uitslagen (klik)
atb + 30 km

ik ben binnen ...

Nee, niet financieel. Of dat ooit nog gebeurt betwijfel ik of ik moet de Staats winnen.

Ik ben binnen aan het fietsen. Nu de herfst in alle hevigheid is los gebarsten trap ik even niet meer naar de baas. Het racefiets zadel heb ik geruild voor het zadel van de spinfiets. Lekker warm :-P en droog m'n trainingskilometers maken.

De eerste keer is altijd lastig zeker met een nieuwe instructrice (voor mij dan). Wat bedoelt ze met “naar de top”? Oh ze gaan allemaal staan. Enfin, nog geen 5 minuten bezig en onder mijn fiets lag al een grote plas zweet. Lekker een avondje Afzien met de hoofdletter A. Volgende week maar weer.

Rabotop Quelderduyn

Na een nachtje woelen van gezonde wedstrijdspanning was het eindelijk 7 uur, de hoogste tijd om op te staan en me voor te bereiden op mijn 1e Atb wedstrijd van dit seizoen, de 2e op de kalender.

Na wat boterhamen en m’n spulletjes gepakt te hebben begaf ik me op weg naar Den Helder, toch nog bijna een uur autorijden. Gelukkig is de N9 nu bij Schoorldam en Callantsoog zo verbeterd dat je goed kan door rijden. Nu heb je enkel nog last van die bumperklevers voor je.

In het Quelderduyn-park in Den Helder was het al druk met bikers. Snel ingeschreven en de My-Laps chip en stuurboordje aan de fiets gemonteerd. Dit jaar rijd ik met nr. 71 en worden de ronde tijden met de computer bij gehouden. Super.

Na een verkennings rondje zag ik en de fiets er uit als of IK al het gras gemaaid had in het park. Wat een bende. Maar nog altijd beter dan enkel-diepe prut als ik eerlijk ben. Het natte gras was wel glad in de bochten. Oppassen dus.

Om kwart voor tien volgde de start, altijd een helse drukte. De 20 snelste van de vorige wedstrijd mogen vooraan staan (waarom eigenlijk?) en de rest “vecht” voor de beste opstel plekken hier achter. Ik stond redelijk strategisch op de 3e of 4e rij en na het startschot vlogen we het natte gras in voor 45 minuten + 1 ronde bikkelen.

Het ongeveer 4 kilometer lange parkoers bestond uit veel gras plakken met hier een daar een technisch stukje door de bosschages. Vooral hier was het lastig inhalen.

Na de start zat ik redelijk in de middenmoot en kon steeds wel een plekje opschuiven. De eerste ronde is het vooral “treintje rijden” op de technische stukken en inhalen in het gras. Voor me bleef iemand met z’n stuur in het afzet lint hangen en veroorzaakte een heuse opstopping want het lint brak niet. Later ging de zelfde man nog eens in de fout door een boomstronkje mee te nemen in de bocht. Wederom een opstopping. Hierna snel deze “brokkenpiloot” voorbij gereden en blijven vechten om steeds een plekje op te schuiven.

De bel van de laatste ronde klinkt altijd als een soort verlossing. Nog 1 rondje afzien, nog 1 maal dat lastige klimmetje, die gladde bocht en dan de eindsprint naar de finish. Helaas kwam in de laatste ronde me nog 3 man voorbij terwijl ik de rest van de wedstrijd enkel zelf rijders inhaalde. Waar kwamen die mannen vandaan? Of ging mijn laatste ronde zo traag? Ik dacht het niet.

Gelukkig nog wel 2 of 3 andere kunnen pakken voorde finish inzicht kwam dus moet ik nog steeds een 20e tot 25e plek hebben, want bij elke finish passage werd je positie in de wedstrijd geroepen.

Na een eindsprint kwam ik meer dood dan levend over de streep. Toch wel zwaar dat zuigende natte gras. Over 2 weken de 3e ronde in Wieringerwerf.

Uitslag en foto’s volgen nog.
Atb + 25 km
UPDATE: ik ben 19e geworden van de 85 deelnemers

onder de 38 minuten.

Het is me gelukt, een rondje op de ATB baan van Schoorl onder de 38 minuten af te leggen. Weliswaar 1 seconde onder de 38 minuten maar wel 33 sec. sneller dan mijn oude record van vorig jaar. 37:59 !!

En als er minder van die “pannekoeken” op de baan hadden gereden was de tijd zeker nog scherper geweest. Ok, was ik eerder uit bed geklommen en vroeger op het zadel gezeten dan had ik minder last van de drukte op het circuit gehad. Zondagochtend is en blijft spitsuur op het mountainbike circuit.

Gelukkig gaan de meeste snel aan de kant als ik aan kom stormen maar op sommige plekken kan je gewoon niet inhalen. Het einde van de recordrace is dus nog niet in zicht.

Tijdens mijn 2e rondje was het nog drukker geworden. Maar met wat inhaal acties kwam ik toch met 38:46 op de klok uit de kuil bij de Nok, de “officiële” finish.

Volgende week beginnen de wedstrijden op de ATB weer. Ik ben in vorm, hopelijk is dat om te zetten in een hoge klassering…

MH2D - dag 2

Na een onstuimige nacht, qua weer dan, stond ik op onder een strak blauwe hemel. Er was flink wat water gevallen ’s nacht maar de tent bleek waterdicht. Wel lagen er op de grond veel plassen water dus zo stoffig als de dag er voor zou het niet worden. De vergeten mouwstukken miste ik nu wel. Het zonnetje ging nu vaak schuil achter donkere wolken en de wind trok ook flink aan.

Vanwege wat onrustige buren, vroeg in de weer met de voorbereiding van hun tocht, stond ook ik al vroeg bij de start. Al direct in het begin ging de route over een mooie technische single track. Lastig steil en smal omhoog om daarna flink technisch naar beneden te “vallen”. Kwestie van goed je stuur vasthouden en kijken waar je hen wil. En vaart houden. Grotere stenen en keien lopen makkelijker met hogere snelheid. Later hoorde ik dat men hier 20 minuten heeft staan wachten om deze passage lopend te mogen volbrengen. Jammer. Blij dat ik vroeg gestart was.

De route bleef vandaag in Nederland en op een gegeven moment zag ik een bordje Valkenburg. Hier moesten we ergens omhoog, langs een bordje waar GEVAAR op stond. Er onder stond ook iets wat ik niet zo snel kon lezen. Maar 10 meter verder begreep ik wat er stond. “Afstappen”, brulde een medewerker van de organisatie. “Je gaat nu over een privé terrein en je mag niet fietsen. Alleen lopen, anders krijgen we geen vergunning.” Ok dan lopen, anders gaat het grindpad natuurlijk uit model.
Na zo’n 50 meter mocht je weer fietsen en klommen we langzaam via wat slingerpaadjes tussen de bomen omhoog. Hier zag ik plotseling een groot parkeerterrein en bleken we boven op de Cauberg te staan. De Cauberg dus ook eens vanaf de andere kant beklommen. Eens kijken of ik dat op de BIG site ook kan aan vinken.

Bij Landal park Cauberg konden we stempelen en een koek of banaan pakken om daarna tussen de vakantiehuisjes door af te dalen. Verderop doken we na een mooie klim weer een bos in waar plotseling mensen met de armen om zich heen slaand me te gemoed kwamen rennen. Wat is dit?

Er bleek verder op een wespennest te hangen en de bewoners waren erg agressief. Iedereen die langs durfde kreeg de volle laag. Ik heb mijn fiets over het prikkeldraad getild en heb een stukje omgereden door een weiland. Met koeien maar zonder wespen.

Na 78 kilometer kwam ik bij de finish aan. Moe maar voldaan. De route was onder andere door de modder een stuk zwaarder dan die van zaterdag, maar minstens net zo mooi of zelfs nog mooier.

Na een soeppie en een broodje terug naar de camping om te douchen en de tent af te breken. Die was mooi droog gewaaid en kon dus zo in de tas.
Tot volgend jaar Mergel Heuvelland. Ik heb genoten.

Atb + 162 km.

MergelHeuvelland2daagse

Al 27 jaar wordt er half september in Zuid-Limburg een 2 daagse toertocht georganiseerd. De opzet was ooit, 1 dag op de racefiets 160 km fietsen en 1 dag op de mountainbike voor 70 km onverhard. Tegenwoordig kan je zelf beslissen wat je doet, 2 dagen op de MTB of maar 1 dag fietsen.

Ik had dit jaar gekozen om beide dagen 70 km op de mountainbike te rijden. Dus zaterdagochtend vroeg vertrokken uit Uitgeest, fiets en tent achterin. Klaar voor 2 dagen klimmen op de MTB.

In tegenstelling met de rest van Nederland was het in Zuid Limburg wel droog en zonnig en was het dus niet erg dat ik de mouwstukken thuis had laten liggen. Die had ik toch niet nodig.

De MTB route ging gelijk de Voerstreek in en onze Zuiderburen trakteerde ons op mooie klimmetjes, technische afdalingen en een schitterende omgeving. Sommige klimmen waren iets te steil zodat en mase gelopen moest worden, maar ook dat hoort er bij.

Onderweg werden we door de organisatie netjes voorzien van een “natje en een droogje”. Grote bergen koeken, vers fruit en liters water of sportdrank. Al was het bij de eerste stempelpost, een gecombineerde voor dikke en dunnen banden, erg druk.

Na iets meer dan 4 uur fietsen, en met 75 km op te teller was ik terug waar ik begon, dus bij de feesttent in Libeek en kon ik mezelf trakteren op een wel verdient broodje hamburger en een koud glas bier. Lekker. Daarna even douchen en naar de camping om m’n tent op te zetten.

papa

“je wordt ouder papa, geef 't maar toe.”
“je kunt hard fietsen maar wordt eerder moe.”
“je wordt ouder papa”.
tekst: P. Koelewijn

De jeugd heeft de toekomst, maar het is zo confronterend als je zoon of dochter plotseling sneller is dan je zelf tijdens de tijdrit of op de schaats. Zelf zal ik die confrontatie niet snel meemaken want ambities in de wielersport heeft mijn kroost (nog) niet. En voetballen of schaatsen zijn niet mijn sporten.
Hidde en Ruud zijn al tijden sneller dan paps, maar nu hebben Robin en Nancy ook vaders voorbij gereden tijdens de laatste tijdrit. Sterkte Henk en Kees. ;-)

De opkomst tijdens de laatste tijdrit van het seizoen was prima. 18 man/vrouw stond aan de start op deze winderige woensdagavond voor één rondje van ruim 7 km tegen de klok..

De uitslag was niet heel verrassend, de leiders in het klassement verstevigden hun positie en Jack, Ruud en ik konden een eindprijsje uitzoeken van de hoedenplank in de auto van Leo. En voor de dagprijzen mocht iedereen iets uitzoeken. Wederom begon Jack, gevolgd door Jan Dirk, Ruud, Benno en ik.

Verrassend was wel dat Marcel "stayerend" achter een brommer toch 0,22 seconden langzamer was dan neefje Raymond. Dat moet oom Marcel nog lang horen vrees ik.

Leo en Lida bedankt voor het organiseren, regelen van prijzen, vegen van de bochten en geven van de training. Tot volgend jaar.

Uitslagen vind je hier: tijdrit 14-9
Eindklassement: klassement 2011
Foto's: tijdrit 14-9

de Leidsevaart

Tijdens de terugrit van ons rondje Noordwijk stond de Leidsevaart centraal aan de verwarring over de te volgen route. Na 55 kilometer tegen wind, over het kopje van Bloemendaal, door de duinen van Zandvoort en een heerlijke (2) cappuccino met een appel puntje op de boulevard van Noordwijk ontstond de verwarring over de te volgen route terug naar Uitgeest.

Marcel had op het overdekt terras al de plaatsnamen opgesomd; Voorhout, Sassenheim, Lisse, Lisserbroek, Hoofddorp, Zwanenburg, en dan via pontje Buitenhuis terug naar huis. Vanaf Lisse zouden we via de ringvaart rijden en zo dan in Zwanenburg uitkomen. Maar Jan en André hadden de Leidsevaart gehoord en gingen toen we door Lisse reden dan ook zo afslag Lisserbroek voorbij.

Marcel trok aan de noodrem en met veel gepiep kwam de trein tot stilstand. De Leidsevaart was rechtdoor volgens de kopmannen, maar Marcel wilde rechtsaf richting Ringvaart. Juist. Toen was het duidelijk. “Jullie willen helemaal niet naar de Leidsevaart? OK dan moeten we inderdaad rechts richting Haarlemermeerpolder.” Kostte dit akkefietje ons de aansluiting met de veerpont over het Noordzeekanaal of kwam het door sanitaire stop van zeikerd R ? De pont voer helaas net voor onze neus weg, dus hadden we verplicht 20 minuten rust wat sommige onder ons helemaal niet zo erg vonden.

Terug aan de goede kant van het kanaal vlogen we door de Wijkermeer polder terug naar Uitgeest. Maar ik voelde dat langzaam de batterij leeg raakte. Na 120 kilometers met veel kopwerk vooral tegen wind in, stond de man met de hamer me op te wachten zo’n 5 kilometer voor de eindstreep. Flauw hoor. Trillend en badend in het klamme zweet kwam ik thuis waar ik snel een paar boterhammen met aardbeien jam verorberde voordat ik van een wel verdiende douche gaan genieten.

race + 120 km

koppeltijdrit

“Nog 8 seconden,” roept trainer Leo. “4, 3, 2, 1, Go !”
Ik klik in en spring weg, naast me doet mijn koppelmaat Willem het zelfde.
Het eerste stuk hebben we wind in de rug en zijn zo bij de markering van 60 sec op het wegdek.
Ik kijk naast me en zie het voorwiel van Willem, gaat goed dus ik schakel een tandje bij.
De teller loopt op naar de 44 km/uur en de benen lopen niet vol. Prima.
“Ho, in de remmen, de eerste bocht.” Dat is een rot bocht, wegdek is helemaal stuk plus je draait de (nu niet) drukke Zuidervaart op.
KNAL, gelijk wind tegen. Ik zet aan om op cruise snelheid te komen. Hmm 32 – 33 km/uur. Tegen wind. Een blik opzij leert dat Willem nog naast me zit.
“Hé, hij neemt over.” Net op het open stuk. “Niet slim Willem.” Snelheid daalt ook weer gelijk. Heel even in zn wiel en dan maar weer overnemen. Snelheid kan ik weer iets optrekken in de luwte van een boerderij.
Knal, weer een open stuk en de wind rukt aan mn fiets. Liggend op je ligstuur ben je altijd iets minder stabiel. Willem komt weer langs zij, en gelijk neem ik weer over. Op het open stuk kost kopwerk veel kracht Willem. Beter om in het win luwe stuk kop te nemen.
Daar het bord op de weg, “pas op Willem.” Nu de bocht door het fietspad op.
Wind nog steeds schuin tegen. Willem gaat nu rechts van me rijden en neemt nog eens over. Heel kort en dan neem ik weer kop. Een tegenligger. Blijf maar achter me Willem, denk ik. “Ja, nu kan je overnemen.” Ok, heel even in je wiel en dan spring ik er weer langs. Twee scooters tegen maar gaat goed.
De flauwe bocht door en het kluftje bij het pontje op. Boven mag je even overnemen Willem.
Ik hoor Willem hijgen als een molenpaard. “Gaat ie?” …., Geen antwoord.
Ik neem weer over en schakel een tandje bij. Wind nu weer in de rug. Gaat lekker. Nog steeds het wiel van Willem naast me. Nog een tandje erbij. Willem blijft volgen. Daar de finish. Nog een tandje erbij en het finishbultje op.
“Stop de tijd !” 12 minuut 17.
Willem is helemaal kapot. Ik niet. Hadden we het toch anders moeten doen? Had ik zelf alles op kop moeten rijden?

Tijdens de prijsuitreiking blijken we de 3e tijd te hebben neer gezet. 34 seconden achter Jack en Casper en 17 tellen achter Ruud en Marcel. Marcel had erg goed gereden volgens trainer Leo, maar volgens mij heeft hij enkel de rug van Ruud gezien…

We bedanken Leo en fietsen snel terug naar Uitgeest. Een uurtje later begint het weer te regenen. Wat een zomer…

de uitslagen: http://www.ijsclubuitgeest.nl/fietsgroep/tijd/koppeltijdrit2011.htm

Puy de Tour

Vandaag (donderdag 25-8) niet eens gaan mountainbiken met 33 graden in de schaduw. Het weer was vanmorgen iets minder, een flinke regenbui om 9 uur maar tegen twaalven trok het al weer flink open. En dan merk je dat de zon hier toch krachtiger is dan bij ons thuis. Gelukkig ook nog af en toe een wolk zodat het niet te heet werd, mooi fietsweer dus eigenlijk. Na een stokbroodje met wat Franse kaas sprong ik dan ook op de fiets voor wat beweging. Eerst even de Dordogne volgen en dan naar het pittoreske dorpje Monceaux sur Dordogne waar de start van 2 fiets / wandel routes was. De eerste was 16 km lang en zou de toppen van de 2 heuvels aan tikken. Allebei op zo’n 450 meter. Maar de klim was zwaar. Vanwege de regen waren de paden omhoog bergriviertjes geworden. Inmiddels al wel droog gevallen maar voldoende stenen, takken en bladeren achter gelaten om het me nog extra moeilijk te maken. Af en toe moest ik toch echt lopen. Steil !!! De klim was de moeite waard en boven op de top sprong men regelmatig naar beneden te zien aan de springschans en windvaan. Maar dan wel met zo’n zeil op je rug. De afdaling begon over asfalt maar ging daarna over in steenslag en naarmate ik bij het dal kwam werd het steiler en technischer. Even spoorzoeken door het dorp en daarna beklimming 2. Ook lastig maar nu kon ik wel in het zadel blijven. Af en toe een voetje aan de vloer maar ik hoefde nu niet te lopen.
Ook vanaf top 2, Borne 473 mtr werd regelmatig ge-“hang glided” maar nu niet. Geen thermiek of wind? Het uitzicht was wel mooi. Het dal, de Dordogne slingerde er door heen en aan de overkant Puy de Tour waar ik net boven op stond. Wederom volgde een zeer technische afdaling en met kramp in de handen en rook van de remschijven kwam ik beneden. Even een blik op de klok geworpen en toen besloten om snel nog route 2 te fietsen. Die was maar 6 km lang, wel “très difficile” maar daar liet ik me niet meer door afschrikken. Af en toe lopen omdat het zo steil is betekend dat meestal.

Toen ik na een lange klim en een snelle afdaling weer terug in het dal was zag ik dat ik onderweg m’n fietspompje verloren was. Deze zit onder m’n frame in een houder maar door opspattende stenen en takken waarschijnlijk los getikt. Ik heb nog een zoektocht opgezet om de verdwaalde pomp te vinden maar na een heel stuk terug gefietst te hebben, heb ik hoop maar op gegeven. Dus mocht je verdwaalde fietspomp vinden in de Dordogne, die was van mij. Thuis maar even naar Kroone-Liefting voor een nieuwe want onderweg lek staan en de band niet op spanning kunnen brengen is nog vervelender.

Na m’n speurtocht snel terug naar de camping want het werd al laat. De kinderen zouden me eens kunnen gaan missen, en ik had beloofd dat we uit eten zouden gaan.

Atb + 45 km.

‘l Hôspital.

Mijn tweede mountainbike trip eindigde vandaag in ‘l Hôspital. Maar schrik niet, daar begon ik ook, een gehucht van 3 boerderijen en een roestige brug zo’n 4 km ten zuiden van Argentat. De wandel / fietsroute die ik daar volgde stond op de kaart wederom als très difficile te boek, maar ik vond het zelfs nog zwaarder dan de route van dinsdag. Ik had nog geen anderhalve kilometer op de teller en stond al te hijgen als een molenpaard. Want het pad bleef maar klimmen en kleiner schakelen kon ik niet meer zonder de controle over het voorwiel kwijt te raken. Nog lichter en het voorwiel schiet bij elke trap omhoog, dat is erg lastig vooral als je daardoor naast de route komt die je wilt volgen. Maar gelukkig had ik dat kleinste tandwiel voor nog. Na al die rondjes Schoorl leek het als of die er voor niets op zat, want daar in de duinen gebruik ik hem nooit. Maar nu kwam die kleine rakker hard van pas. Kruipend kwam ik boven, met m’n hart kloppend in m’n keel. En de zon was ook weer gaan schijnen. Zelfs tussen de bomen door voelde je de tempratuur klimmen na het regenbuitje en de wolken van vanmorgen. Afzien dus.

Een steile klim wordt vaak beloond met een mooie afdaling. Ook nu gelukkig weer. Het was zeker een technische daling, maar met de hand op de rem kan er niet veel mis gaan. Er volgde nog een klim maar deze was iets minder steil. De afdaling was zeker zo mooi, al werd er wel gewaarschuwd voor mogelijk gevaar. Oppassen dus. Het gevaar was dit maal een laag over het pad hangende boom. Diep bukkend wilde ik daar onderdoor rijden tot dat plotseling mijn helm vast zat aan een tak. Een kleine tak stak precies door een van de gaten van m’n helm en hing mij bijna op aan m’n kinnenbandje, want ik had nog iets van snelheid. Slik. Gelukkig ging ik niet te hard anders had dit wel in het Hospital kunnen eindigen.

Na dit rondje reed ik weer terug richting camping maar bij de waterkrachtcentrale in de Dordogne was nog een route. Even de kinderen een sms’je gestuurd dat papa toch iets later terug zou zijn. Niet dat ze het gelezen hadden want het zwembad en de tafeltennistafel eisten hun volle aandacht maar dan weten ze toch waar ik uithang. Deze route was volgens de boeken “assez facile”. Geen idee wat dat betekende maar het bleek minder heftig dan de eerste 2 routes die ik gefietst had. Wel een paar lastige klimmetjes maar minder rotsen en stenen in de afdaling. Uiteindelijk toch wel een leuke route, en ook nog wel in tegengestelde richting te doen. Wie weet in de loop van de volgende week misschien.

Met een klein half uur vertraging arriveerde ik bij een gesloten caravan. Ik had geen sleutel meegenomen en wilde dochter Lotte net gaan zoeken bij het zwembad toen ze net aan kwam lopen. Fris gedoucht. “Stond je hier al lang. Pap?” “Nee gekkie, ik ben er net, had je m’n bericht niet gelezen?” “Bericht?” Lekker he, pubers.
Atb + 40 km.

Warming-up in de Dordogne.

Alles moest even omschakelen naar de vakantie-stemming. Na een autoreis van meer dan 1000 km arriveerden we op camping “Le Gibanel” in de Dordogne, nabij Argentat. Ook het weer moest nog even wennen want het was bewolkt en van tijd tot tijd viel er een klein buitje. Hmm, we waren de herfst in Nederland toch ontvlucht? Gelukkig wordt het steeds beter en terwijl ik dit typ hebben we net een dag van rond de 33 graden gehad.

Gisteren ben ik dan ook op tijd op de mountainbike gestapt om de omgeving te verkennen. De receptionist had me een kaart met wandel en fietsroutes in de buurt gegeven en de route het dichts bij de camping was volgens hem “tres difficile”. Nou dat moeten we nog eens zien. Volgens de kaart was de route niet lang, 8km maar wel met het nodige hoogteverschil. Dat bleek gelijk al, gelijk na het verlaten van de camping kroop de weg omhoog. Nadat ik de start van de route gevonden had bleek dat de moeilijkheid in ieder geval ook in de klim kilometers zat. Vrij steil tussen de stenen en boomwortels moest ik omhoog. Ook de tempratuur was een geduchte tegenstander. Want na een paar honderd meter klimmen droop het zweet al uit m’n helm. Onderweg had ik nog mooi uitzicht op het kasteel bij de camping. Eenmaal boven begon het echte werk. Dalen. Een smal wandelpad met veel los liggende keien en hier een daar een boomstammetje. Gelukkig werd wel aangegeven waar het “gevaarlijk” werd. Kon ik extra goed opletten en behoudend over het obstakel heen sturen. Beneden had ik kramp in m’n vingers van het remmen.

De route ging nu verder over een asfalt weg langs het meer. Helaas niet zo spannend meer. Terug bij het startpunt besloot ik nog maar een rondje te doen, maar na de 2e klim en 2e afdaling besloot ik niet via de asfalt weg maar de zelfde weg terug te nemen. De lastige afdaling werd nu een hele moeilijke klim. Op het kleinste tandwieltje voor kon ik net aan boven komen, met hier en daar een stukje “wandelen”. De klim werd nu afdaling en was een “eitje”. Wel hier en daar bij remmen maar goed te doen.

Met bijna 20 km op de teller en flink wat hoogte meters in de benen ben ik goed opgewarmd voor de rest van de vakantie. Eens kijken of ik morgen een grotere route kan maken.

weer of geen weer?

Het lijkt wel herfst, al was het gisterochtend hier zonnig en blauw. Dus al trappend naar de baas kon ik er volop van genieten. Maar toen ik op het eind van de middag terug naar Uitgeest fietste regende het zachtjes en blies de wind met kracht 5 om m’n oren. Zou de fietsgroep training ’s avonds ook in het water vallen?

Na een heerlijk, zelf bereid 3 sterren diner (gebakken aardappeltjes, hamburger en witte bonen in tomaten saus) bleef de twijfel. Wel of niet op de fiets springen. Buienradar gaf ook niet echt duidelijkheid. Af en toe een buitje, al leek het tussen 7 en 8 “even” droog te zijn boven onze omgeving. Twijfel, twijfel. Nee ik ga niet, rot weer…. Hmm nu wel droog…. Koud buiten….. he Ruud gaat wel…. Toch maar snel overschoenen aan en regenjasje in de achterzak. Op de racefiets naar het verzamelpunt. Daar staan 6 bikkels (incl mijzelf) klaar om het herfstweer te trotseren.

Trainer Leo stelt voor om naar het duin te gaan. Daar kan je redelijk beschut rijden tussen de bomen. Het blijkt waar. Tussen de bomen nauwelijks last van de wind of regen en toch kunnen werken aan de kracht en conditie. Leo liet ons het rondje bij Kijk Uit een aantal maal rijden, zo’n 5 km per ronde.

De eerst op 80%, de 2e op 90%, daarna een rondje rust en dan nog maals 80%, 90% en eentje rustig aan. Samen met Ruud werd het toch een goede training, al had ik wel meer moeite om mijn fiets door de krappe, natte en gladde bochten te krijgen dan Ruud. Of is dat meer lef hebben?

Na deze zes ronden vond trainer Leo het wel mooi, en ook om het weer niet langer te tarten fietsten we snel terug naar Uitgeest, met wind in de rug. Lekker.

Race + 45 km

Verboden voor fietsers

Een mooi rond verbodsbord hangt er tegenwoordig op de weg naar de Noord pier in Wijk aan Zee. Want gemeente Beverwijk heeft tonnen besteed aan het realiseren van een vrij liggend fietspad naast de hoofdrijbaan. Dus daar mogen geen fietsers meer komen. Gelukkig dat Raymond dat hele kleine bordje eronder zag, “geldt alleen als het druk is”, want anders waren de training plannen van trainer Kees in het water gevallen.

Hij wilde ons namelijk van af Wijk aan Zee kop over kop naar de pier laten stormen. Over zo’n betrekkelijk smal fietspad is dat natuurlijk niet goed mogelijk. Gelukkig was het niet druk en mochten we dit dus gewoon op de rijbaan doen. We kwamen maar een enkele auto tegen maar die was blijkbaar erg breed want hij reed midden op de weg. Of doen automobilisten dit expres? Fietsertjes pesten want jullie moeten op je eigen fietspad rijden ??

In dat stuk naar de pier zitten wat hoogte verschil. Als je dan net kop moet overnemen als het omhoog loopt dan lopen de benen wel eens vol nog voor je overgenomen hebt. ..Ray ;-)

Na vier maal de weg onveilig gemaakt te hebben vond trainer Kees het wel goed en reden we weer gemoedelijk terug naar Uitgeest, al voerde Ruud het tempo wel erg hoog op. Waarom?
“Dan kan ik snel naar bed”, was Ruud zijn antwoord. Ja, right. ;-)

Race + 45 km

verregende L-B-L

Wie had dat nou gedacht. Tegen alle verwachtingen in, inclusief die van Piet Paulusma, regende het gisteren tijdens de start van de wielerklassieker voor tourfietsers in Luik. En de lucht zag er niet naar uit dat het snel zou gaan veranderen. Zelfs Kees zag geen stukje blauw, dat wil wat zeggen. Dus toch maar het regenjasje aan en onze startkaart laten afstempelen bij het Palais des Congres, de gebruikelijke startplaats.

Daarna volgde de eerste 100 verregende kilometers door de Belgische Ardennen. Erg vervelend. Vooral met afdalen liet ik de snelheid niet te hoog oplopen en nog had ik 2 maal dat ik het achterwiel voelde zwabberen. Pas bij de beklimming van de Wanne na zo'n 100 km werd het droog. Bovenop de welverdiende verzorgingspost, inclusief de 3e stempel op de kaart. De 2e kregen we in Halmay, samen met een koek en een fles sportdrank.
Na de Wanne volgt een steile afdaling met een paar rotbochten richting Stavelot, waar we gelijk rechtsaf moesten de Stockeu op moesten. Boven zit Eddy Merckx lachend op z’n fiets maar voordat je daar bent moet je een paar zeer steile stukken overwinnen. Een stukje is volgens mij zelfs meer dan 25 %.

Daar moest ook ik even staan, maar het achterwiel slipte door op het toch nog natte asfalt. Snel weer zittend kwam ik toch langs het standbeeld van Eddy. Maar als je denkt dat je nu boven bent kom je bedrogen uit. De klim is niet meer zo heel steil maar gaat toch nog met zo’n dikke 8 % een paar kilometer door. Soms daal je een klein stukje om vervolgens weer omhoog te kruipen. Uit eindelijk raak je toch over de top en daal je naar de voet van de Wanne. Omdat ik Kees kwijt geraakt was in de klim, (we reden vandaag samen de 170 km versie van LBL) wachtte ik hier even op hem. Maar het duurde en duurde maar. Kees had wat problemen met de achter derailleur. Zou het schakelen toch niet meer lukken. Net toen ik weer omhoog wilde rijden om hem te zoeken kwam hij er aan. Hij was net als een aantal anderen even fout gereden. Pijltje gemist.

Omdat het nu toch al een tijdje droog was borgen we de regenjassen op met het idee deze niet meer tevoorschijn te hoeven halen. Gelukkig bleek dat waar, al scheelde het weinig want na de beklimming van de Redoute werd de lucht toch weer erg donker. Een paar spatters vielen er nog maar het laatste stuk richting Luik reden we hard tussen de druppels door.

In het hotel bij de finish konden we onze volle stempelkaart, er stonden inmiddels 5 stempels op, inleveren voor een paar droge sokken. Die hadden we wel nodig.

Le Champion bedankt voor deze fraaie route door het Waalse land. Volgend jaar weer een droge editie?

Race + 180 km

treintjes

Onze treintjes liepen gisteravond wel op tijd, daar kan de NS nog een puntje aan zuigen. Assistent trainer Kees had gisteravond een leuke training op programma staan. Een “rondje +” naar Purmerend. Die + stond voor wat extra trainingsoefeningen zodat het niet enkel een rustig rondje trappen door de polder zou worden.

Kees had wel de mooiste paadjes uitgezocht. Of het helemaal slim was om hier met 15 man/vrouw over heen te denderen betwijfel ik nog een beetje, maar alles ging goed.
Toen we in de Purmer kwamen dirigeerde Kees ons naar de kant voor instructies. Aangezien er tot Purmerend enkel kaarsrechte wegen lagen was de bedoeling om in een treintje ala Cavendish en Co naar het eindpunt te stomen. Met dien verstande dat er geen kopman naar de finish gebracht moest worden. De man op kop deed een paar trappen om het tempo hoog te houden en liet zich dan afzakken naar achter waarbij de volgende locomotief het treintje verder trok.

Na wat gerangeerd kwam ons treintje goed op stoom en denderde zo station Purmerend binnen. Na wat korte instructies van Kees reisden we daarna weer richting Wormer. Echter onze trein had nu wel last van vertraging. Een automobilist vond het nodig om te keren op de smalle dijk en durfde daarna niet het gas diep in te trappen met zo’n treinlading wielrenners op zn bumper. Ja dat blijft eng natuurlijk #@$%! Uiteindelijk kregen we groen sein en kwamen toch nog op snelheid.

Hierna volgde we via een omweg langs Spijkerboor onze weg naar huis. Onderweg verloor Ad zn pomp waar Nancy bijna over ontspoorde. Maar even stoppen om het op te rapen deed Ad niet. Zoonlief werkt zeker bij de fietsenmaker?

Thuis stond er toch weer bijna 60 km op de teller. Kees bedankt.

sprinten 500 en 1500 meter

Vorige week werd deze sprinttijdrit uitgesteld vanwege het slechte weer, en ook nu zou het volgens buienradar nat en guur worden. Gelukkig zat buienradar er naast. We zagen de donkere wolken boven de Rijp hangen en het daar hard regen. De bui schoof langzaam in noordelijke richting op en kwam zodoende niet naar ons toe.

De wind was echter wel gedraaid want toen Leo de finishstreep aan het trekken was zouden we wind mee hebben op het “parkoers” Toen we startte hadden we de wind echt wel tegen. Nog geen kracht 4 maar toch tegen.

Na wat oefeningetjes om warm te worden begonnen we met de 500 meter. Omdat we 2 weken geleden al eens hierop getraind hadden wist ik wat me te wachten stond. Vanuit stilstand 500 meter sprinten valt vies tegen. Je benen lopen helemaal vol en de streep ligt dan nog zo’n 150 meter verder. Vol houden, op je tanden bijten en de pijn negeren. 46 sec. hoorde ik Leo klokken.

Na dat iedereen (9 man en 2 dames) de 500 meter afgeraffeld had reden we een stukje uit om ons daarna klaar te maken voor de 1500 meter. Dat is een vervelend lang stuk. Vanaf “onze” kruising, helemaal tot de Zuidervaart. Ik startte naar mijn idee te hard want na zo’n 700 meter stortte ik helemaal in. Het tempo liep snel terug. 36 km/uur ging ik nog maar. En wat is die finish nog ver. Om toch wat te proberen schakelde ik een tandje bij maar de snelheid bleef het zelfde. Gelukkig kwam de finish nu eindelijk in zich en kon ik de snelheid net tegen de 38 km/uur krijgen. Met een brandende luchtpijp kwam ik over de streep. Pijn is fijn zeggen ze dan. Nou ik weet het niet.

Nadat iedereen weer terug bij de start was maakte Leo de uitslagen bekend. De tijden van de 500 en 1500 werden bij elkaar geteld voor de einduitslag. Mijn 1500 meter was blijkbaar toch goed genoeg (2:25) want ik werd 4e achter Jack, Dirk-Jan en Ruud. Niet verkeerd dus.

Officiële uitslag: klik hier.
Klik hier voor de foto’s van Ad.

Schoorl na de brand

Sinds de brand begin mei in het duingebied van Schoorl ben ik eigenlijk niet meer op het mountainbike circuit geweest. Niet alleen vanwege de brand maar vooral vanwege de droogte. Dat was ook de reden dat de brand zo snel om zich heen greep. Door de droogte is het hele parcours erg mul + dat de brandbestrijders ook dwars over alle paden gereden hebben en grote sporen achter gelaten hebben. Dit was natuurlijk nodig om de brand te kunnen blussen / beperken.

Na de regen van afgelopen week, 7 cm rond Den Haag, bij ons iets minder lag het circuit er pico bello uit. De onderhoudsploeg, (je kunt net als ik donateur worden om ze financieel te steunen) had prima werk verricht en alle sporen van de brandweerwagens uitgewist. Hier en daar wat houtsnippers en stopzand gestrooid met als gevolg een bloed snel parcours. Helaas voor mij was het vanmorgen erg druk.

Mijn altijd durende missie om sneller te rijden dan de vorige keren strandde dan ook hopeloos in het wachten op een gaatje om de andere rijders in te halen. Helaas, maar dat weet je op zondagochtend. Dinsdagmiddag heb je daar geen last van maar dan wordt ik geacht achter de pc te zitten en al m’n servers over de hele wereld te beheren.

Op de plaats waar de brand gewoed had, rond de Zwarte Blink, rook het nog steeds naar de uitgebluste barbecue van de buurman of het kampvuur op ‘t strand, maar de natuur had al diverse pogingen ondernomen om ook deze klap te boven te komen. Overal groene scheuten tussen de zwarte stammen. Mooi om te zien hoor. Maar wel zonde van dit bijzondere gebied.

Als gevolg van deze brand gaat Staatsbosbeheer, eigenaar van dit stuk duin en het mountainbike parkoers hier een open plek, zandverstuiving maken. Het parkoers zal dan ook omgelegd worden.

Daar was vandaag nog geen sprake van. Ik kon gewoon de normale route volgen al moest ik wel hard remmen voor een omgevallen boom welke precies over het pad lag. De eerste ronde het voorwiel opgewipt maar mn tandwiel hapte hard in de stam. De tweede ronde toch maar even voetjes op de vloer en de Giant op de nek genomen. Het lijkt wel veldrijden.

1e ronde ging in 38:52
De 2e in 39:38, vanwege wat foto momentjes.

buitje voor het stof

Vanwege het slecht weer had trainer Leo de tijdrit en de training voor afgelopen avond al afgelast. Maar toen ik gisteravond om 7 uur uit het raam keek was het droog. Dus trok ik de stoute/fiets schoenen aan en sprong op de Red Bull voor een rondje om het meer.

Maar had ik op buienradar gekeken dan had ik geweten dat ik het niet droog zou houden. Met de regenjas in de achterzak en de overschoentjes over de schoenen begon ik mijn rondje met het idee dat ik altijd af kon steken als het weer wat minder zou worden.

Langs het kanaal, bijna bij Alkmaar zag ik nog een gek op een racefiets. Toen ik hem ingelopen had bleek het clubgenoot René van G. te zijn die ook even wilde trappen na een dagje werken. Samen reden we een klein rondje om het meer maar hielden het helaas niet droog.

Leo had het toch bij het rechte eind om de training en tijdrit af te lassen. De tijdrit over 500 en 1500 meter is nu volgende week, tenminste als het weer het toelaat ;-)

Race + 36 km

Single track

Ik dacht dat ik alle single track’s in het duingebied tussen Castricum en Wijk aan Zee al wel kende. Maar gisterochtend stuitte ik wederom op een mooie. Helaas niet zo heel lang maar wel flink technisch. In het duingebied tussen Bergen en Wijk aan Zee mag je bijna overal onverhard fietsen mits er een pad is. Gevolg is dat je meestal op de wandelpaden door het duin heen kruist. Dat is vaak niet heel erg spannend want die zijn niet zo bochtig of steil. Zo is een single track een leuke afwisseling omdat deze vaak te smal zijn voor wandelaars, en juist wel technisch tussen de bomen door gaan. Er zijn er een aantal in duin en soms “ontstaat” er zomaar een nieuwe of ontdek je die spontaan.

Voor de kenners: deze ligt als je van de Kruisberg af komt richting Heemskerk bij de kruising links gaat aan je rechterhand. Een stukje door een korenveld en dan onder een afgebroken boom door het bos in slingerend tussen de dunne stammetjes door.

Ik heb hem gelijk maar 3 keer gereden zodat ie niet dicht kan groeien.

Atb + 38 km

lactaat

Lactaat (de zuurrest van melkzuur) is het eindproduct uit het glucosemetabolisme onder zuurstofarme omstandigheden (anaërobe glycolyse) en levert energie aan skeletspieren tijdens zware inspanning. Het kan onder invloed van zuurstof geoxideerd worden (citroenzuurcyclus) in hartspiercellen of zelfs weer geconverteerd worden naar glucose (gluconeogenese of Cori-cyclus). Lactaat is een marker voor de mate van weefseloxygenatie. Bij zuurstoftekort (hypoxie) zal er veel lactaat gevormd worden. (bron Wikipedia.org)

Tijdens de training van afgelopen woensdagavond onderwees trainer Leo ons over de vorming van lactaat tijdens een korte zware inspanning. Volgende week woensdag staat namelijk een tijdrit over 500 en 1500 meter op het programma. Een inspanning waar veel lactaat geproduceerd zal gaan worden. Om ons te trainen om met die “pijnprikkel” om te gaan en toch een goede tijd neer te zetten liet Leo ons een aantal van deze “sprints” maken.

En dan merk je pas hoe ver 1500 meter is. Oei dat is wel erg ver. Volle bak knallen is bijna niet vol te houden. De benen lopen helemaal vol en dan toch proberen dat tempo hoog te houden. AU

Op het eind van de avond hadden we 10 sprints getrokken en enkele liters melkzuur geproduceerd. Genoeg voor nu en om het melkzuur weer wat door het lichaam te laten afbreken fietsten we via Alkmaar terug naar huis. Fijn tegen wind in, want we hadden blijkbaar nog niet genoeg gedaan.

De benen waren vanmorgen nog steeds stram. :-(

Race + 50 km

strandweer ?

Vandaag was het niet echt strandweer, toch belandde ik op het strand vanmorgen.
Eigenlijk noodgedwongen, want ik had 2 rondjes Schoorl gepland maar was vergeten dat ik mn auto uitgeleend had.
Want op de fiets naar Schoorl, 1 of 2 rondjes parcours en dan weer terug, daar had ik niet genoeg tijd voor.
Ook nog andere prioriteiten op mn lijstje. ;-)

Omdat ik vanmorgen ook vrij laat wakker was, was er ook te weinig tijd voor een rondje door de duinen. Van de boswachter mag je na 10:30 niet meer met je mountainbike op de onverharde paden rijden.
Omdat het nog voor half elf was dat ik duin aan kwam kon ik volledig legaal (nou bijna dan, mijn horloge liep iets achter ;-) )onverhard naar Castricum aan Zee fietsen.
Daar ben ik het strand op gevlucht en met wind in de rug naar de pier van Wijk aan Zee gestoomd. Het strand was wisselend. Stukken knal hard en andere stukken zakte je gewoon tot je velg in het zand. Druk was het niet, af en toe een kite zeil en een surfkar ontwijkend kwam ik bij de pier.
Even ploegen door het mulle zand en toen over de verharde paden door het duin terug naar Uitgeest.
Volgende week maar weer naar Schoorl al heb ik toch wel lekker gereden.

Atb + 42 km

tijdrit over 3 ronden.

Om de jaarlijkse tijdrit competitie, bestaande uit 3 tot 4 wedstrijdjes, spannender te maken had trainer Leo aan de eerste wedstrijd een extra ronde aan het tijdritparcours geplakt. Normaal rijden we 2 ronde van elk een dikke 7 km, nu dus 3. Dat is 22,2 km volle bak. Maar dan wel gedoseerd zodat je precies bij de finish leeg bent en niet een paar kilometer te vroeg. Echter “fris en fruitig” over de streep komen is ook niet goed want dan heb je ook iets verkeerd gedaan.

Voor mijn gevoel ging de eerste ronde niet lekker. In de eerste bocht ging ik bijna rechtdoor de Zuidervaart in. Doordat het asfalt voor de bocht slecht was (zag ik pas in de 2e ronde) begon mijn achterwiel te stuiteren. Van schrik kneep ik hard in de remmen en durfde even niet te sturen, tot dat de Zuidervaart wel heel dichtbij kwam. Snel het stuur om en weer terug naar “cruise-snelheid”.
De 2e bocht is altijd een lastige. De Zamboni voor het asfalt had deze bocht overgeslagen. Oppassen dus voor los grint en andere narigheid.
Nu volgt een paar kilometer tegenwind. Volgens Hans viel de wind wel mee maar daar was ik het niet mee eens. Het tempo daalde dramatisch en ik moest alle zeilen (of eigenlijk spieren) bijzetten om het tempo vast te houden. Dan volgt ook nog zo’n kluftje (+2 meter NAP?) bij de pont en daarna kon je je verschuilen achter de dijk volgens Benno.

De 2e ronde ging voor mijn gevoel beter, maar later op de uitslagenlijst zag ik waarom. Gewoon niet genoeg gegeven. Dan voelt het vanzelf lekker. De 1e bocht liep nu wel beter nu ik zag waarom ik de eerste ronde rechtdoor moest. Normaal ga je in de 2e ronde tot het gaatje maar nu volgde er nog een 3e. (Op wie z’n verzoek was dit ??)

Op het stuk wind mee van de 3e ronde schakelde ik nog een tandje zwaarder dan vorige ronde en de teller liep zowaar nog op. Goede keuze dus, al vonden de billen van niet. Gewoon niet aan denken en de pedalen rond blijven malen. Bocht ging nu goed maar na het stuk “halve wind” volgde de 2e bocht naar het fietspad. Er kwam net een auto uit tegengestelde richting dus ik kon de bocht niet ruim aansnijden. Toch maar in de ankers om niet slippend over de steentjes de bocht door te gaan. Wederom tegenwind maar in de verte zag ik een rug die snel dichterbij kwam. Check. Robin op 2 minuten gezet ;-) Snel door en nu het laatste stuk naar de finish. Van het kluftje bij de pont toch maar een tandje erbij gezet. “Ik zie wel hoelang ik het vol houd….. Daar de finish, nog een klein stukje.” Ik ga staan en pers er nog een sprintje uit. Red ik het nog onder mijn streef tijd van 36 minuten?
Net niet. 36:06 volgens de officiële klok van Leo.

Bij het uitrekenen van de einduitslag bleek dat ondanks de extra ronde de tijden nog steeds erg dicht bij elkaar liggen. Nummer 1,Jack Tijsen en nummer 2, Jan Calimero Braakmans liggen 5 seconden uit elkaar. Dan volgt nummer 3, Benno van Tol op bijna een minuut! Maar nummer 3, 4 (ik zei de gek) en 5 Ruud van Egmond liggen elk een seconde uit elkaar. Eén seconde. Precies die stuurfout in de 1e bocht. Of dat stukje waar ik te laat groter schakelde, of de extra luchtweerstand van de niet verwijderde bidon, of ….
René L volgde op 13 seconden op Ruud en daarna Henk op weer 26 seconden.
Spannend was het dus.
Klik hier voor alle uitslagen.

Leo en Lida bedankt voor de organisatie.

race + 46 km

Gerolstein - Schwarzer Mann

De 2e BIG op ons lijstje was de Schwarzer Mann, een puist in de Vulkaan Eifel van 697 meter hoog.
Op de website van BIG hadden we al gezien dat de beklimming vanuit Niedermehlen het mooist zou zijn. René had gisteravond de route van René v G zo aangepast dat we de beklimming vanuit de juiste kant zouden benaderen. 95 kilometers rekende de Garmin software voor ons uit, met eventuele 2 afsteekjes voor als het weer wat minder zou zijn.

Maar de weergoden waren ons vandaag gunstig gestemd. Een paar maal werd de lucht wel heel erg donker maar op een paar spattertjes na hielden we het droog.

Na het passeren van Niedermehlen begon de officiële beklimming van de Schwarzer Mann. Benno had er zin in want op een tussenheuveltje voor Hontheim sprintte hij René en mij al voorbij om als eerste boven te zijn. Natuurlijk telde dat niet mee, want als hij het routeboek goed bestudeerd had, zou hij geweten hebben dat pas na een T-splitsing de laatste kilometers naar de top zouden beginnen. Maar Benno was niet stuk te krijgen en zette gewoon in voor de totaal overwinning. Op het moment dat René even de teugels los liet om een slok uit de bidon te nemen zette Benno aan en sprong er vandoor. Ik kon nog net aanpikken en samen stoomden we de heuvel op. Echter de top was nog ver en op het moment dat het wegdek even wat vlakker werd zat Rene al weer in ons wiel.

Gedrieën klommen we door tot we na de bocht de antenne van de top en de auto van Aad zagen staan. Nu werd het even sprinten naar boven. Benno kon het niet meer bijbenen maar om voor René te blijven moest ik toch lang aan blijven gaan. Dat deed wel pijn maar uiteindelijk zag ik dat wieltje niet meer naast me. Toch weer alle bollenpunten verdient. ;-)

Na de koffie “Zum Schwarzer Mann” moesten de regenjasjes toch even aan. Maar een half uurtje later konden die toch weer uit want de zon kwam langzaam maar zeker door de wolken heen.
Onderweg bleef het stoeien met Benno en René. Maar die kracht inspanning op de Schwarzer Mann voelden we toch allemaal wel in de benen.
Omdat de zon nu bleef schijnen hebben we het originele rondje van 95 km gereden. Maar 2 maal moesten we even terug om de Garmin het juiste weggetje te laten aan wijzen maar over het algemeen ging goed. Geen spoorzoeken meer.

Rond 4 uur reden we Gerolstein weer in. De eindsprint naar ons huisje leek René op z’n naam te kunnen schrijven, want in de voorlaatste bocht lag ik nog een behoorlijk stuk achter. Maar in de laatste meters kon ik dat net nog goed maken. Pff. Dat deed pijn.
Nu kunnen we rusten. Eerst lekker uit eten en morgen terug sturen naar Uitgeest. De 1e tijdrit van dit jaar is woensdag pas. Kijken of deze hoogte stage nog van invloed is op het tijdrit vermogen. Zo ja dan hebben we een goed excuus.

Race + 96 km / 2097 hm

klik hier voor alle foto's.

Gerolstein - wolkbreuk

De weersverwachtingen voor vandaag waren dramatisch. 98% kans op regen, 15 mm neerslag. Hierom hadden we gisteravond al beslist dat we vandaag maar een klein rondje zouden rijden. Vandaar ook dat we vanmorgen traag waren met opstaan en ontbijten. Maar hadden we nu maar wel opgeschoten dan hadden we het misschien nog droog kunnen houden tijdens het fietsen.

Nu gingen we in het zonnetje weg voor een ritje langs de rivier de Kyll. Echter toen we boven op heuvel waren zagen we de zwarte wolken al boven het dal hangen. Onze route ging precies die kant op en even later werden we dan ook getrakteerd op een zware onweersbui. Toen de wolk boven ons echt brak zijn we snel een Duitse schuur in gevlucht.

Droog werd het niet meer, maar toen het iets minder hard regende zijn we full-speed naar huis gereden. Samen met het water spoelde we bijna van de heuvels af. Remmen was alleen wat moeilijker.

Na 48 kilometers waren we thuis om gelijk onder de warme douche te duiken. Morgen weer droog?

race + 48 km / 595 hm

Klik hier voor alle foto's

Gerolstein - vulkaanmeren

In het routeboek stond vandaag een rondje om de vulkaanmeren ingekleurd. De route stond ook op de Garmin van René welke met een stuk ducktape en wat isolatie materiaal op de stuurpen van de fiets van Kees gemonteerd was. Wat een verademing om gewoon door te kunnen fietsen op de kruisingen. Heel af en toe moest Kees 2 keer kijken welke kant de pijl op wees maar dat kwam waarschijnlijk door de regendruppels op het scherm. Want ondanks dat we pas rond 11 uur op de fiets zaten om de ergste regen te laten passeren, we hielden het niet droog. Pas tijdens de koffie na 54 kilometer trok het open en liet onze vriend de zon zich zien.

Langzaam begonnen de wegen op te drogen en konden de remmen wat losser tijdens het afdalen. Want de afdalingen waren wel heel erg mooi, zonde om te moeten remmen vanwege de natte bochten.

Vanaf Üdersdorf zouden we een rondje om de vulkaanmeren maken en daarna wederom in Üdersdorf opsteken. Echter door een interpretatie “fout” reden we het rondje de verkeerde kant om. En zo stond Aad klaar om foto’s van ons te maken, maar helaas met de rug naar ons toe.

Op advies van Aad zijn we in Daun gaan koffiedrinken. Een heel leuk stadje op een berg. Na de koffie zouden we terug naar Gerolstein fietsen via de groene fietspadenroutes. Onderweg kwamen we er echter achter dat deze fietspaden meer bedoeld zijn voor fietsen met dikke banden. Want de paden bestonden buiten de dorpjes vooral uit kiezels en steenslag.

Om half acht waren we terug bij het huisje waar Aad al begonnen was met de kip-kerrie schotel van Benno. Lekker hoor.

Race + 105 km / 2010 hm

Gerolstein – Hohe Acht

Thuis was ik vandaag niet eens gaan fietsen, wat een triest, troosteloos weer vandaag. De hele dag regen. Miezer, hard, zacht, alle vormen hebben we gezien. Maar zonder te liegen het is ook even droog geweest. Een half uurtje misschien.

René en Marcel hadden voor vandaag een rondje van zo’n 100 km bedacht welke de Hohe Acht zou aan tikken. Het hoogste punt van de Eifel op 747 meter. Benno en René L. hadden de hele avond gisteren zitten spelen met de Garmin’s en de pc dus verdwalen of fout rijden zou ons niet gebeuren vandaag. Helaas kon de Garmin van Benno niet zo goed overweg met het kaartje en bleek vanmorgen dat de Garmin van René niet paste op een stuur van de racefiets. De boutjes waren te kort, of het stuur te dik.

Dus waren we toch overgeleverd aan de route kaartjes en de borden van de Duitse ANWB. Maar zo goed als het gisteren ging, zo waardeloos ging het vandaag. Of het volgende dorpje stond niet op de kaart, of het dorpje op de kaart stond niet op de borden. Nog nooit heb ik zo veel stil gestaan tijdens een tocht.
René zwoer dat ie kosten wat kost morgen z’n Garmin op de fiets gemonteerd heeft. Hetzij met ducktape of anders desnoods met een parker in z’n nieuwe carbon frame.

De beklimming van de Hohe Acht begonnen we vanuit Baar. We werden onderweg getrakteerd op vers asfalt. Dat klimt lekker hoor. Maar het asfalt bleek wel heel erg vers, want een paar bochten hoger kwamen we de wals en even later de asfalt machine tegen. De bestuurder van de wals dreef ons boos naar de berm want onze bandjes maakte sporen in het verse asfalt.

Na dit akkefietje klommen we verder en kwamen Aad tegen die ons telefonisch al geprobeerd had te waarschuwen voor deze weg opbreking. Even later kwamen we op de parkeerplaats bij de Hohe Acht. Ik wilde wat foto’s maken terwijl de rest door reed. 2 bochtjes verder op kwam ik weer een wegwijzer richting top van de Hohe Acht tegen. In de veronderstelling dat iedereen hier omhoog was gegaan ging ik in de pedalen en klom de laatste kilometer naar de top. Hier bleek echter niemand te staan dus keerde ik snel om en daalde naar Adenau. Een bezorgde Benno kwam me al te gemoed.

Na koffie in Adenau werd de laatste etappe naar Gerolstein in gezet. Ook al was het nu droog, het viel ons allemaal toch wat tegen. Zeker omdat we nog een paar? keer verkeerd reden. Uiteindelijk waren we om half zes terug met 122 kilometers op de teller en 2080 hoogtemeters in de benen.

De BIG kan ik afkruisen, maar morgen fiets ik toch liever zonder regen.

Race + 122 km

Gerolstein - warming up

Na een enerverende autorit kwamen we even na éénen aan bij onze vakantievilla in Gerolstein. Maar omdat de vorige gasten nog niet vertrokken waren, en de “schoonmaakploeg” de villa nog in moest zijn wij eerst koffie gaan drinken in downtown Gerolstein. Lopend viel het ons al op dat er geen stukje vlak was. Later op de fiets bleek dat te kloppen.

Na de koffie hebben we ons omgekleed en op de fiets gestapt voor een warming up door de Vulkaan Eifel. René en Marcel hadden al een paar avonden samen gezeten en op de kaart een paar rondjes ingekleurd. Met een kaartje in de achterzak vertrokken we voor een rondje van 55 km. Aad bleef thuis en zou zorgen dat de macaroni klaar zou staan als we thuis kwamen.

Omdat de Garmin nog in de koffer van Benno zat moesten we nog op diverse kruisingen vertrouwen op het richtingsgevoel van Marcel of René en op de borden van de Duitse ANWB. Maar dit ging meestal goed. Het laatste lusje van Birresborn naar Salm bevatte nog een leuke kuitenbijter. Daarna was het “dalen” naar Gerolstein.
Met precies 55 km op de teller stonden we weer voor ons huisje. Heel goed uitgekiend dus.
Afhankelijk van het weer, de voorspellingen zijn wat twijfelachtig, gaan we morgen de eerste BIG scoren, Hohe Acht.

race + 55 km / 1010 hm.

Pittige tijden

Geen Carlo of Irene, maar trainer Leo met een denkbeeldige zweep. Want we moesten er vanavond flink tegen aan. Leo had bedacht om ons eens flink af te matten op “ons” rondje in de Boekelermeer.

En ja Han deze keer reden we weer gewoon rechtsom, maar hoe zat dat ook weer met die Engelse paarden en linkshandige ridders ?? :-P

We moesten in 2 tallen, 5 rondjes vol, maar dan zo dat je elk rondje iets harder ging. Dan 1 rondje rust en dit 4 maal. In totaal dus 24 rondjes, om tureluurs van te worden.

De grootste tegenstander was toch wel de wind, want stond er overdag bijna geen wind, tegen de avond was er een stevige westenwind op gestoken. Ook had ik moeite om Henk bij te houden. Drie maal heb ik vanavond worteltjes met rijst gegeten. Voortaan toch iets eerder de pannen op het gas zetten.

Nu op de bank voel ik de beentjes toch wel, dus dat wordt morgenochtend rustig naar de baas trappen.

Race + 48 km